Κάποιοι θα θεωρήσουν εξ ορισμού ιεροσυλία μια Alfa να έχει κινητήρα ντίζελ. Κάποιοι θα χαρακτηρίσουν ύβρη την «ανάβαση» που κάναμε με τη Giulietta JTDm στις ίδιες στροφές που πέρναγε ο Μοσχούς. Ω! ελάτε τώρα! Τα ταμπού είναι για να σπάνε...

Κάποια πράγματα λοιπόν στη ζωή καλό είναι να τ’ αφήνεις απείραχτα. Καλό είναι ν’ ακούς το New York, New York από τον Σινάτρα για παράδειγμα ή να βλέπεις τον αυθεντικό Ζήκο, τον Χατζηχρήστο.
Οι αναλογίες είναι λίγο αυθαίρετες, ωστόσο από τον καιρό που οι κινητήρες ντίζελ μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας, έστω και με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών, μου τριβέλιζε το μυαλό πώς θα ήταν να «σκαρφαλώσεις» μια ανάβαση με έναν τέτοιο. Το καλό εδώ στο DRIVE είναι ότι συνήθως αυτές οι θεωρητικές οδηγικές ανησυχίες γίνονται πράξη.

Ριτσώνα και Ιουλιέτα
Όταν, πίσω στο 1956, ξεκινούσε η Ανάβαση Ριτσώνας, ουδείς πίστευε ότι θα γίνει απολύτως εμβληματική στους αγώνες αυτοκινήτου στην Ελλάδα. Ένας στενός επαρχιακός δρόμος, η μοναδική τότε πρόσβαση από την Αθήνα στη «λουτρόπολη» Χαλκίδα, που φιδοσέρνονταν από τον κάμπο της Θήβας προς τον Ευβοϊκό.
Δεν είχε την αίγλη της Πάρνηθας, ήταν όμως μια τεχνική και γρήγορη συνάμα διαδρομή, κοντά στην πρωτεύουσα και... ασφαλτοστρωμένη, εξαίρεση δηλαδή την εποχή εκείνη.
Από την εξαιρετική δίτομη ιστορική καταγραφή των ελληνικών αγώνων του συναδέλφου Νικόλα Σ. Ζαλμά με τον χαρακτηριστικό τίτλο «όθεν... ούζα καλά και άλλες ιστορίες», διαβάζουμε την περιγραφή της πρώτης ανάβασης από εφημερίδες της εποχής: «Το αγώνισμα διεξήχθη επί τας πλαγιάς του όρους Κτύπας, της γνωστής υπό το όνομα Ριτσώνα... ο δρόμος ανέρχεται από την Χαλκίδα προς την κορυφή της Ριτσώνας με συνεχείς και αποτόμους στροφάς... υπάρχουν 21 απότομες στροφές, αρκετές καμπύλες ανοιχτές... από τις 21 στροφές οι 6 είναι πολύ κλειστές κι απότομες, ενώ το κατάστρωμα είναι φθαρμένο και βγάζει χώμα με το πέρασμα...». Από τότε λίγα πράγματα έχουν αλλάξει και πάντως όχι η κατάσταση του καταστρώματος.
Και επειδή αγώνες αυτοκινήτου και Alfa Romeo είναι έννοιες αλληλένδετες (ακόμα και σήμερα που η εμπλοκή της εταιρείας έχει ατονήσει), ήταν απολύτως φυσιολογικό ότι στη Ριτσώνα θα εμφανίζονταν οι πρώτες Τζουλιέτες και αργότερα Τζούλιες, GTA και GTAm και Alfasud. Η ηχώ εκείνων των κινητήρων πάλλεται ακόμα αν θέλεις να την ακούσεις. Από το ίδιο βιβλίο αλίευσα ένα εκπληκτικό απόσπασμα από το πρώτο Περιοδικό Αυτοκινήτου, το «Βολάν»: «Ο αγών συνεχίζεται με το ίδιο αυξανόμενο ενδιαφέρον, κομψές καμαρωτές “περδικόστηθες” ανεβαίνουν η μία μετά την άλλη οι Τζιουλιέτες»

Το «απεχθές» κροτάλισμα...
Και αυτή ακριβώς η ιστορική ηχώ ξαφνικά μένει κόκαλο από το κρα, κρα, κρα ενός κινητήρα με τεχνολογία common rail, συμπίεση 16,5:1 και κόφτη, άκουσον, κοντά στις 5.000 rpm. Κι αυτός ο κινητήρας δεν είναι φορτηγού που εκτελεί μεταφοράς Αθήναι–Χαλκίς, αλλά βρίσκεται στα σπλάχνα μιας μεταμοντέρνα «περδικόστηθης» κόκκινης ντίβας με το χαρακτηριστικό ανεστραμμένο τρίγωνο και το φίδι που τρώει τον εχθρό.
Μη βιάζεστε απανταχού Alfisti να λογίσετε κι εμένα ως εχθρό. Με το μέρος σας είμαι, με κίτρινη Alfasud 1.3 ti έμαθα (στ’ αλήθεια) να οδηγώ. Όμως οι νέοι (δύσκολοι) καιροί απαιτούν αναλόγως προσαρμοσμένα ήθη. Το παραδέχομαι πως ειδικά στις Alfa με ξενίζει ακόμα περισσότερο το κροτάλισμα, με κάνει να δυσανασχετώ ακόμα πιο πολύ η θέα του στροφόμετρου με τα κόκκινα στις 4.800 rpm. Ωστόσο ακούστε και (ψιλο)ευφρανθείτε, φέρνω (ψιλο)χαρμόσυνα νέα. Η σπίθα δεν έχει χαθεί. Την ανάβει το ηλεκτρονικό σπαρματσέτο που λέγεται DNA. Προσοχή! Αν δεν ενεργοποιήσετε το πρόγραμμα Dynamic, η ντίζελ Giulietta είναι υπερβολικά... ντίζελ. Ολίγον νωχελική χαμηλά, με την απόκριση στο γκάζι να θυμίζει απόκριση μη εκπαιδευμένου σκύλου στις εντολές του αφεντικού. Μόλις το πατήσεις όμως το μαγικό κουμπάκι, όλα αλλάζουν, λες και οδηγείς δύο διαφορετικά αυτοκίνητα. Το πεντάλ γίνεται άμεσα συνεργάσιμο, το τιμόνι σφίγγει, όλο το αυτοκίνητο δείχνει να είναι σε κατάσταση ετοιμότητας.

...και το γνώριμο στρίψιμο
Πράγμα που χρειάζεται, διότι όπως είπα και πιο πριν η Ριτσώνα δεν έχει την καλύτερη άσφαλτο του κόσμου και η ζέστη δεν βοηθά ιδιαίτερα. Η Ριτσώνα όμως έχει μια περίεργη αύρα, σαν να είναι φορτισμένη από την ενέργεια 60 σχεδόν χρόνων αγώνων. Το ίδιο είναι και μια Alfa. Ακόμα κι αν είναι η ιδέα μου ή η ιδέα των απανταχού φίλων της μιλανέζικης μάρκας. Λέτε να έχουμε υποστεί ομαδική υποβολή; Η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει από τα χέρια μου αυτοκίνητα πιο σπορ, πιο δυνατά, πιο αποτελεσματικά. Οι Alfa, ακόμα και στις δύσκολες δεκαετίες του ’80 και του ’90 είχαν μια γενετική προδιάθεση προς την «αντικοινωνική» συμπεριφορά. Και είμαι βέβαιος πως οι Ιταλοί οικογενειάρχες με τις ντίζελ Alfa συχνά θα άφηναν ένα ντουμάνι πίσω κατεβάζοντας ταχύτητα, μόλις έβλεπαν να ξετυλίγεται μπροστά τους κάποιο πάσο στους Δολομίτες ή στα Απέννινα.
Ντουμάνι τα σύγχρονα ντίζελ δεν βγάζουν, όμως υποψιάζομαι πως κανένα άλλο πετρέλαιο δεν θα υποφέρει τόσο, όσο αυτά των Ιταλών. Η τεχνική διαδρομή της Ριτσώνας απαιτεί δύναμη. Με απόλυτους όρους σε αυτό υστερεί η Giulietta JDTm, ωστόσο έχει μπόλικη ροπή και το κυριότερο δεν δείχνει να ξεθυμαίνει όσο οι στροφές ανεβαίνουν. Επίσης διόλου δεν έχει θολώσει ο ξεκάθαρα οδηγικός προσανατολισμός της. Το εμπρός μέρος παραμένει σωστά ζυγισμένο, παρά το επιπλέον βάρος, το τιμόνι είναι γρήγορο και με καλή δοσολογία πληροφόρησης και το ESP εξακολουθεί να είναι από τα πιο ενδοτικά σε πλασάρισμα, αφήνοντας περιθώριο στον οδηγό. Ακόμα κι αν το παρακάνεις δεν θα σε γονατίσει. Απλώς θα σου υποδείξει με τρόπο τη σωστή διαχείριση του ορίου.
Κι όλα αυτά την ώρα που κατανάλωση στην ανάβαση ποτέ δεν ξεπέρασε τα 12 lt/100 km, ενώ συνολικά στο πήγαιν’ έλα το trip μου έδειχνε εφτά και κάτι ψιλά.

Ποτήρι μισογεμάτο
Άρα; Είναι η συγκεκριμένη Giulietta μια κάποια λύση; Ένας «βάρβαρος» μέσα σε μια οικογένεια με πολύστροφα βενζινοαίματα διαμάντια ή –εσχάτως– κινητήρες τούρμπο; Το αγωνιστικό παρελθόν της εταιρείας, η ιστορία που έχει γράψει σε αναβάσεις σαν της Ριτσώνας και όχι μόνο, δεν θα πρέπει να μας οδηγεί σε γρήγορα συμπεράσματα. Ετούτη η Giulietta σίγουρα δεν έχει τον εκρηκτικό χαρακτήρα μιας Turbobenzina. Ωστόσο η λογική η οποία θα σε οδηγήσει στο να την αγοράσεις είναι ακόμα σφιχταγκαλιασμένη με μια πιο ρομαντική οδηγική διάθεση. Ίσως είναι από τα ελάχιστα ντίζελ οικογενειακά αυτοκίνητα που το κατορθώνουν αυτό.