Αφορμή για το κείμενο που ακολουθεί αποτέλεσε μία πληθώρα σχολίων στην επίσημη σελίδα και στα social media του DRIVE, γύρω από την «επίσημη παρουσίαση» του Chaos. Δεν είναι λίγοι αυτοί που μας ψέγουν πως για χάρη μερικών «κλικ» πέφτουμε στην παγίδα να δημοσιεύουμε ψέματα και ανακρίβειες, με αποτέλεσμα να θίγεται η αξιοπιστία και το κύρος του μέσου.

Για να ξεδιαλύνουμε, λοιπόν, αυτό το χάος, μια καλή αρχή θα ήταν να αναγνωρίσουμε πως κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο πνευματικής εξέλιξης και, επομένως, ενεργεί μέσα στα δικά του όρια. Αυτό ισχύει για τους πάντες. Για τους αναγνώστες, για τον γράφοντα, ακόμα και για τον κύριο Πανόπουλο της SP Automotive.

Αντιθέτως, αυτό δεν ισχύει -ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να ισχύει- για τον Τύπο. Στη δημοσιογραφία υπάρχουν συγκεκριμένες αρχές δεοντολογίας, μία από τις οποίες αναφέρει πως ο συντάκτης θα πρέπει,

«να μεταδίδει την πληροφορία και την είδηση ανεπηρέαστα από τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτισμικές απόψεις ή πεποιθήσεις του».

Η δεοντολογία λοιπόν είναι συνυφασμένη με τα ΜΜΕ. Μας το λέει ξεκάθαρα στο βιβλίο του «Τα μυστικά της δημοσιογραφίας - Δεοντολογία» ο Λυκούργος Κομίνης: «Η δεοντολογία δεν είναι "κατωσέντονο" της αντικειμενικότητας. Ούτε οι δυο τους είναι έννοιες συνυφασμένες και αλληλοεξαρτώμενες. Αντίθετα η μία είναι άχρηστη στην άλλη. Η δεοντολογία είναι συνυφασμένη με τη δημοσιογραφία. Είναι υποχρέωση των ΜΜΕ». Όσο για την αντικειμενικότητα, για να μην την αφήσουμε παραπονεμένη, ο μεγάλος μύθος της είναι πως υπάρχει. Και πώς να υπάρχει άλλωστε, αφού είναι μια ιδιότητα που στερείται ο ανθρώπινος νους...  

Αυτό έκανε και αυτό θα συνεχίσει να κάνει το DRIVE, ανεξαρτήτως των προσώπων που πέρασαν ή θα περάσουν από τη συντακτική του ομάδα. Και είναι αδιαπραγμάτευτο, είτε ο δρόμος οδηγεί σε like είτε σε dislike. 

Photo Credit: ScrewDrivers

Ξέρετε, σε μία δράκα συντακτών (μεταξύ των οποίων μηχανολόγοι και μεταλλουργοί μηχανικοί) το να κρατηθείς και να μην σχολιάσεις ανοικτά τις θερμοκρασίες κάτω από το απόλυτο μηδέν (273,15 °C), τα 3d printed ανθρακονήματα και τους κινητήρες των 3.000 PS, δεν είναι εύκολο πράγμα. Είναι όμως αυτό που μας διαχωρίζει από άλλους «επαγγελματίες» του χώρου, που πουλάνε την πραμάτεια τους στο κοινό, με την ελπίδα πως πολλά πράγματα γρήγορα ξεχνιούνται. 

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν πως όχι, δεν κάνουμε όλοι οι δημοσιογράφοι του ειδικού Τύπου την ίδια δουλειά. Με την ίδια ακριβώς λογική που μία εταιρία αυτοκινήτου χρειάζεται κατ’ ελάχιστο τέσσερα χρόνια δουλειάς και 300 εκατ. ευρώ για να εξελίξει ένα σύγχρονο, συμβατικό κινητήρα, ενώ μια άλλη μπορεί να υποστηρίζει πως θα φτιάξει ένα μοτέρ 3.000 ίππων σε ένα γκαράζ. 

Εσείς, ως αναγνώστες λοιπόν, διατηρείτε το δικαίωμα της επιλογής ως προς τις πηγές της ενημέρωσής σας. Ενεργώντας, όπως προείπαμε, στα δικά σας όρια.