Οι δρόμοι του Μονακό φιλοξένησαν τον πρώτο αγώνα μόλις το 1929, όταν άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν ήξεραν καν τι σημαίνει αγώνας αυτοκινήτων, αλλά η F1 έκανε την εμφάνισή της το 1950 -με την τότε της μορφή βέβαια.

Τη χρονιά εκείνη την καρό σημαία πήρε ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο με μια Alfa Romeo 158, που τερμάτισε μπροστά από τους Αλμπέρτο Ασκάρι (Ferrari 125) και τον... τοπικό Λουί Σιρόν που οδηγούσε μια Maserati 4CTL-48. Για την ιστορία αλλά και χάρη της σύγκρισης με τα σύγχρονα δεδομένα να αναφέρουμε πως τον ταχύτερο γύρο σε εκείνον τον αγώνα είχε πετύχει ο Ασκάρι με χρόνο 1' 51" 00, έναντι του 1'14" 439 που είναι το ρεκόρ του αγώνα και το κατέχει από το 2004 ο Μίxαελ Σουμάχερ.

Για την ιστορία πάντως να πούμε πως τον περυσινό αγώνα είχε κερδίσει ο Ουέμπερ με τους Ρόσμπεργκ και Αλόνσο να τον πλαισιώνουν στο βάθρο. Το ποιος θα σηκώσει φέτος το βαρύτιμο έπαθλο θα το μάθουμε την Κυριακή το απόγευμα.

Επί της ουσίας πάντως, στο Γκραν Πρι του Μονακό μικρή σημασία έχει ο ταχύτερος γύρος και τα λοιπά περί χρόνων στατιστικά. Αυτό που μετρά για οδηγούς και ομάδες είναι η νίκη στο Πριγκιπάτο. Μια νίκη που πέρα από τη βαθμολογική σημασία έχει και ειδικό βάρος σε ό,τι αφορά στο κύρος και στην αίγλη που κουβαλά μαζί του το κύπελλο από τα χέρια του πρίγκιπα, το κύπελλο που γράφει πάνω Gran Prix de Monaco.

Παρόλα αυτά πρόκειται για έναν αγώνα με πολλές ιδιαιτερότητες. Το γεγονός ότι γίνεται στους δρόμους του Πριγκιπάτου και όχι σε μια πίστα, αυτόματα δυσκολεύει την όποια προσπάθεια, με το προσπέρασμα να αποτελεί πονοκέφαλο για τους οδηγούς, αφού τα σημεία στα οποία μπορούν να το επιχειρήσουν είναι ουσιαστικά από ελάχιστα έως ανύπαρκτα.

Ισως και γι' αυτό το λόγο, για το συγκεκριμένο αγώνα τα χρονομετρημένα δοκιμαστικά του Σαββάτου σε συνδυασμό με μια καλή εκκίνηση του οδηγού που θα έχει την pole position, “μετρούν” σαν... μισή νίκη. Εξίσου βαρύνουσα σημασία έχει και η διαδικασία των πιτ στοπ, όπου και το κλάσμα του δευτερολέπτου έχει τη σημασία του, ενώ και η στρατηγική για τον αριθμό των πιτ στοπ και την κατάλληλη επιλογή ελαστικών είναι η... άλλη μισή νίκη.

Και ενώ οι οδηγοί, οι μηχανικοί και οι team managers θα δίνουν τη δική τους μάχη στους στενούς δρόμους του Πριγκιπάτου, στο Ερμιτάζ, στο Οτέλ ντε Παρί και στο Καφέ ντε Παρί, αλλά και στα γιότ που θα στριμώχνονται στη μαρίνα του Μονακό, οι κοσμικοί από όλη την Ευρώπη (και όχι μόνον) θα δίνουν μια άλλη μάχη, αυτήν του “δείτε με” και “θαυμάστε με”.

Το παρασκήνιο του Γκραν Πρι του Μονακό έχει πολλές συγγένειες και ομοιότητες με εκείνο του γειτονικού Φεστιβάλ των Κανών: Εκκολαπτόμενες στάρλετ αναζητούν μια φωτογραφία δίπλα σε κάποιον εγνωσμένης αξίας και αναγνωρισιμότητας, την ώρα που οι κάθε λογής,,, Αμπράμοβιτς ανάμεσα σε ένα ποτήρι παγωμένης σαμπάνιας και ένα πέρασμα του Φέτελ μπορεί να κλείνουν συμφωνίες εκατομμυρίων. Άλλωστε, πρώτος από όλους το κάνει ο ίδιος ο Μπέρνι Έκλεστον...

Αν όλα αυτά σας φαίνονται παράξενα, μπορεί και όντως να είναι. Ομως το Μονακό έχει τη δική του ιστορία, τη δική του ταυτότητα και ένα ξεχωριστό “γίγνεσθαι” που το κάνει τόσο μοναδικό όσο και η φήμη που το ακολουθεί...

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ Μήκος διαδρομής 3,340 km, στροφές/γύρο 19 φορά πίστας δεξιόστροφη χωρητικότητα θεατών 120.000 γύροι 78