Τα σύγχρονα αυτοκίνητα έχουν μια πληθώρα βοηθημάτων οδήγησης που σκοπό έχουν να παράσχουν μεγαλύτερη ασφάλεια σε οδηγό και επιβάτες και τα υπόλοιπα υποκείμενα που χρησιμοποιούν το δρόμο. Από το σύστημα προειδοποίησης ακούσιας αλλαγής λωρίδας, σύστημα βοήθειας για την «τυφλή γωνία», αυτόματο φρενάρισμα πανικού, ανίχνευση δικύκλων και πεζών μέρα και νύχτα, σύστημα αυτόματου παρκαρίσματος και πάει λέγοντας. 
Αναμφισβήτητα χρήσιμα «εργαλεία» που προλαβαίνουν δυσάρεστες καταστάσεις στην οδηγική μας καθημερινότητα. 

Από την άλλη όμως, όλοι αυτοί οι «αυτοματισμοί» σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούν εφησυχαστικά για τον οδηγό που πλέον βάζει τον εαυτό του -κακώς- σε δεύτερο ρόλο.  Η λογική «μπορώ να χαζέψω λίγο στο κινητό μου, αν γίνει κάτι θα φρενάρει μόνο του» μπορεί να μην ακούγεται φωναχτά, ωστόσο δεν είμαστε βέβαιοι ότι δεν περνά σαν σκέψη από το μυαλό κάποιων. 
Αντίθετα, αν βάλεις κάποιον σύγχρονο οδηγό να παρκάρει δίχως τη βοήθεια της κάμερας οπισθοπορείας ή ακόμη και του... κλασικού «μπιπ-μπιπ», μπορεί και να μην τα καταφέρει ποτέ. 

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η πλοήγηση: Κάποτε είχαμε σημεία αναφοράς για να προσανατολιστούμε μέσα στην πόλη. Σήμερα, ακόμη και το «κατευθυνθείτε ανατολικά» που μας λέει το Google maps μας μπερδεύει αν δεν υπάρξει το αντίστοιχο βελάκι-ένδειξη στην οθόνη. 
Με άλλα λόγια, βήμα-βήμα, μειώνεται η συμμετοχή μας στην οδήγηση. Και όσο μειώνεται η συμμετοχή μειώνεται και η ικανότητά μας να αντιδράσουμε στο αναπάντεχο. Ο εφησυχασμός ότι υπάρχει ένα μαγικό χέρι που θα αντιδράσει όταν θα πρέπει μας κάνει πιο αμέτοχους, πιο... χαζούς. 

Ένας παλιός πιλότος, με χιλιάδες ώρες πτήσης στο ενεργητικό του, μας είπε κάποτε πως οι σημερινοί κυβερνήτες αεροπλάνων δεν είναι αεροπόροι αλλά χειριστές ηλεκτρονικών υπολογιστών. Αν ανάψει ένα κόκκινο λαμπάκι στο χειριστήριο θα ανοίξουν το manual να δουν τι είναι και τι πρέπει να κάνουν, μας είπε. Υπερβολικό; Μπορεί, αλλά έχει και μια μεγάλη δόση αλήθειας. 

Οι αυτοματισμοί κάνουν τι ζωή μας εύκολη, οι υπολογιστές ακόμη ευκολότερη, αλλά μέχρι εκεί... 
Πρέπει να έχουμε κατά νου, πως όλα αυτά τα ADΑS είναι συστήματα υποβοήθησης και διάδρασης με έναν 100% συμμετέχοντα οδηγό και όχι υποκατάστατό του. Η προσοχή στον δρόμο ωσάν να μην υπήρχαν παραμένει ακόμη εκ των ων ουκ άνευ. Τουλάχιστον έως ότου εξελιχθεί στον απώτατο βαθμό η αυτόνομη οδήγηση, η οποία προσωπικά δεν μας ενθουσιάζει και τόσο.
Έως τότε, τα μάτια σας δεκατέσσερα!