Το Argenta (από το «argento», ασήμι και ασημί στα ιταλικά) ήταν η τελευταία μεγάλη οικογενειακή μπερλίνα που κατασκευάστηκε από τη FIAT με βάση μια πισωκίνητη πλατφόρμα, αλλά σαφώς και δεν ήταν ένα εντελώς νέο αυτοκίνητο.

Το τορινέζικο διευθυντήριο είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσει την παλιά πλατφόρμα του FIAT 132 από το 1972 για να εισαγάγει κάτι νέο στην αγορά. Με το 132 λοιπόν να έχει ήδη δέκα χρόνια στην πλάτη και δύο facelift στο ενεργητικό του, το Argenta ανέλαβε να γίνει αυτό που δεν κατόρθωσε ο προκάτοχός του.

Βλέπετε, ο Ιταλός κατασκευαστής έχανε διαρκώς έδαφος στην κατηγορία με τις μαζικές μεγάλες μπερλίνες. Την οποία είχαν βαλθεί να μονοπωλήσουν οι Γερμανοί με κύριους εκπροσώπους την Opel και τη Volkswagen. Επιπλέον και για κάποιες ευρωπαϊκές αγορές και δη τη γαλλική, τα βέλη προέρχονταν επίσης από τις Citroën CX, Renault 20 και Peugeot 505.

Έτσι, από τη μια το Argenta έφτασε πολύ αργά στο πάρτι, ενώ από την άλλη, η αλλαγή στις προτιμήσεις κοινού όσον αφορά τον σχεδιασμό είχε κάνει τους καταναλωτές να κοιτάζουν αλλού.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ήταν παράδοξο να βλέπεις έναν Ιταλό κατασκευαστή να χάνει στο γήπεδο του σχεδιασμού, την ίδια στιγμή που οι τρεις κορυφαίοι στιλιστικοί οίκοι στον κόσμο βρίσκονταν στην Ιταλία. 

Το αισθητικό στοίχημα του Argenta ανέλαβαν ο νέος σχεδιασμός για τη μουσούδα και την ουρά, ενώ άλλαξε και η πλειονότητα των πάνελ της καροσερί. Παρόλα αυτά, η γενικότερη εμφάνιση της ιταλικής μπερλίνας δεν βελτιώθηκε, παραμένοντας στα αισθητικά πρότυπα του τέλους της δεκαετίας του ’60. 

Η μεγαλύτερη αλλαγή από το 132 συνίστατο στα μεγάλα τετράγωνα εμπρός φανάρια και στους παχύτερους προφυλακτήρες από εποξειδική ρητίνη, ενώ και τα φτερά εμπρός και πίσω ήταν νέα. Οι παρατηρητικοί θα αναγνώριζαν τις ίδιες πόρτες με αυτές του 132, με τις επίπεδες λαβές που διακρίνονταν για την προσοχή τους στη λεπτομέρεια.

Ο σχεδιασμός της καμπίνας ήταν σαφώς ανώτερος από το εξωτερικό αποτέλεσμα, χωρίς και αυτός να είναι ολοκαίνουργιος. Η βάση του προερχόταν από το 132 Serie III, αυτό που στην Ελλάδα πουλιόταν με αυτοκόλλητο μεταλλικό σήμα «Top Manager» στην πόρτα του πορτμπαγκάζ. Κατά τα λοιπά όμως, η FIAT άφησε τον στιλίστα της καμπίνας να δημιουργήσει ένα όμορφο αποτέλεσμα.

Το μοντέρνο ταμπλό είχε δύο ημικυκλικά καντράν για το κοντέρ και το στροφόμετρο. Δίπλα τους και στο πάνω μέρος υπήρχαν τρία τετράγωνα αναλογικά όργανα για την πίεση λαδιού, την ποσότητα καυσίμου στο ρεζερβουάρ και τη θερμοκρασία του νερού. Και από κάτω τους ένα πλήθος από ενδεικτικές λυχνίες και ένα οικονομόμετρο. 

Αριστερά από τον πίνακα οργάνων, υπήρχε ένα τσεκ πάνελ με ένα σκαρίφημα του αυτοκινήτου με ενδείξεις για την μπαταρία, τη στάθμη του υγρού φρένων, του λιπαντικού του μοτέρ και του ψυκτικού υγρού, προειδοποίηση για φθαρμένα τακάκια, για ανοιχτές πόρτες και καμένες λάμπες.

Στην κεντρική κονσόλα που μαζί με το τούνελ χώριζαν τον οδηγό από τον συνοδηγό, τοποθετήθηκαν τα χειριστήρια του αερισμού/κλιματισμού και το τασάκι που εκατέρωθέν του βρίσκονταν οι διακόπτες για τα ηλεκτρικά παράθυρα. Νέου σχεδιασμού ήταν και το τιμόνι. 

Κάτω από το καπό του Argenta, η FIAT υποσχόταν το μοτέρ Twin Cam του Aurelio Lampredi, ως μια σπορ νότα στον χαρακτήρα του αυτοκινήτου. Κάτι που όμως δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν τόσο η μετάδοση και οι αναρτήσεις (άκαμπτος άξονας πίσω) όσο και το σχετικά υψηλό βάρος (1.100+ kg). Στο σημείο αυτό να πούμε ότι το Argenta φορούσε ταμπούρα πίσω, αλλαγή που είχε γίνει ήδη από το 1977 με το 132 Serie III. 

Στη Serie I του Argenta η γκάμα περιλάμβανε τρεις κινητήρες: Έναν 1.600άρη TC με 98 άλογα, έναν δίλιτρο TC και ψεκασμό με 122 άλογα και έναν 2,5λιτρο ντίζελ (το αυτοκίνητο ξεχώριζε από τη φούσκα στο καπό) με 72 ίππους.

Το Argenta αναβαθμίστηκε με τη Serie II (1983-1985), φορώντας ταυτόχρονα το νέο σήμα της FIAT στη μάσκα με τις τέσσερις λοξές γραμμές, αντί του στρογγυλού κόκκινου. Τα ανανεωμένα μοντέλα που παρουσιάστηκαν τον Ιούνιο του 1983, μετονομάστηκαν από «1600» και «2000» σε «100» και «120 i.e.», ενώ στην γκάμα υπήρχε πλέον και δίλιτρο μοντέλο με καρμπιρατέρ(!) και 113 άλογα, το «110».

Η ανανέωση περιέλαβε μικρές μηχανικές βελτιώσεις στον εμπρός άξονα, στο τιμόνι και στα φρένα. Επιπλέον, τοποθετήθηκε αντιστρεπτική ράβδος στον πίσω άξονα -120 i.e. και Volumex. Στις εξωτερικές αλλαγές να σημειώσουμε εκτός από τη νέα γρίλια με το νέο σήμα, τους νέους προφυλακτήρες, τα πλευρικά μαρσπιέ και τις ζάντες.

Τον Μάρτιο του 1984 προέκυψε η υπετροφοδοτούμενη εκδοχή του Argenta με 135 άλογα με την ονομασία «VX» για το Volumex, με μηχανικό συμπιεστή τύπου Roots.

Δύο χρόνια ύστερα από το λίφτινγκ αυτό, το Argenta αντικαταστάθηκε από το προσθιοκίνητο FIAT Croma.