Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο οδηγός της ολοκαίνουργιας Lamborghini Diablo είχε ένα µοτέρ V12 5,7 λίτρων στην πλάτη και 500 άλογα κάτω από το δεξί πόδι. Κρίνοντας εκ των υστέρων, αυτό ήταν µάλλον το τελευταίο πραγµατικό σούπερκαρ, µε την κλασική έννοια του όρου. Μια απόλυτη έκφραση υπερβολής σε κάθε λεπτοµέρεια και εν τέλει στο σύνολο.

Το αυτοκίνητο ήταν εντυπωσιακό, ακραίο, επιθετικό, όπως ακριβώς όφειλε ως πραγµατική Lamborghini. Η δύναµη του κινητήρα είχε φτάσει σε ένα όριο που ξεπερνούσε τις δυνατότητες κλασικών µηχανολογικών λύσεων. Και τα ηλεκτρονικά συστήµατα ελέγχου της δυναµικής συµπεριφοράς δεν είχαν αναπτυχθεί ακόµη. Η τετρακίνηση αύξανε λίγο το βάρος, έδινε όµως στους µηχανικούς την ελευθερία για ακόµη περισσότερη ισχύ, ευκολότερα αξιοποιήσιµη από µεγαλύτερη γκάµα οδηγών. Έτσι η απόφαση να υιοθετήσουν την τετρακίνηση ήρθε σχετικά εύκολα. Και έµοιαζε σοφή µε τα δεδοµένα της εποχής.

Ύστερα από χρόνια απόλυτης προσκόλλησης στην τετρακίνηση, η µάρκα τόλµησε να βάλει στην παραγωγή µια πισωκίνητη έκδοση της Gallardo προς τιµήν του θρυλικού δοκιµαστή Valentino Balboni. Είχε θεωρηθεί µια εξαίρεση στον κανόνα, µε προσωρινό χαρακτήρα, όµως η Huracán, το µοντέλο που αντικατέστησε την Gallardo, παράγεται κανονικά σε πισωκίνητη έκδοση. Χωρίς καµία πρόφαση αυτή τη φορά.

Δοκιμάζουμε την πισωκίνητη Huracán LP580-2 και αναρωτιόμαστε πως πρέπει να είναι άραγε η ιδανική Lamborghini, πισωκίνητη ή τετρακίνητη;