Η BMW Z13 αποτέλεσε πρωτοποριακή απάντηση στο «φούσκωμα» των αυτοκινήτων πόλης της εποχής του ‘90 με μήκος μόλις 3,44 μέτρα, 56 εκατοστά μικρότερη ακόμη κι από την ηλεκτρική BMW i3. 

Παρά το μικροσκοπικό μέγεθος, το πρωτότυπο φιλοξενούσε τρία άτομα σε διάταξη εμπνευσμένη από τη McLaren F1, με τον οδηγό στο κέντρο και δύο επιβάτες πιο πίσω κι εκατέρωθεν. Μια διάταξη δηλαδή που δεν είχε να κάνει με τα σε σειρά καθίσματα των τριθέσιων Matra Begheera και Murena.

Το μικρό αμάξωμα, πλάτους μόλις 1,64 μέτρων, εκμεταλλευόταν κάθε εκατοστό χώρου, χάρη στον κινητήρα τοποθετημένο πίσω, λίγο πριν τον άξονα.

Η BMW Z13 ενώ δανειζόταν στοιχεία από κεντρομήχανα hot hatch είχε στην διάθεση της μόνο 83 άλογα

Παρόλο που η διάταξη θύμιζε κεντρομήχανο σπόρτσκαρ, όπως το Renault Clio V6, η Z13 δεν ήταν hot hatch. Εφοδιαζόταν με έναν ατμοσφαιρικό 4κύλινδρο κινητήρα, προερχόμενο από τη μοτοσικλέτα BMW K1100, με απόδοση 83 ίππων και 110 Nm. Συνδυαζόταν  δε, με αυτόματο κιβώτιο CVT το οποίο πιθανώς προερχόταν από τη Ford. Το 0-100 km/h γινόταν σε περίπου 10 δευτερόλεπτα, με τελική ταχύτητα 180 km/h, επαρκή για ένα μικρό αυτοκίνητο πόλης.

Η BMW περιέγραψε τη Z13 ως ένα «κομπάκτ αυτοκίνητο προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες, με υψηλά στάνταρ άνεσης και ασφάλειας, ικανοποιητικές επιδόσεις, οικονομία και σεβασμό προς το περιβάλλον, διατηρώντας παράλληλα οδηγική απόλαυση και κομψότητα». 

Για τη μεγιστοποίηση χρήσης του χώρου της καμπίνας, το μεταξόνιο ήταν 2,3 μέτρα με το βάρος να συγκρατείται στα 830 κιλά. Το αμάξωμα από συνθετικά υλικά και πλαστικά ενισχυμένα με ίνες βασιζόταν σε ένα προηγμένο αλουμινένιο πλαίσιο. Με τον αεροδυναμικό συντελεστή του αυτοκινήτου να είναι 0,34.

Εξωτερικά, η Z13 διατηρούσε την τυπική ταυτότητα της BMW, με την κλασική μάσκα και διπλά φώτα, ενώ πατούσε σε 16άρες ζάντες και διέθετε αεραγωγούς εμπρός από τους πίσω τροχούς για την ψύξη του κινητήρα. Στο εσωτερικό, η κεντρική θέση οδήγησης πλαισιωνόταν από πλήθος καινοτομιών.

Το κιβώτιο CVT το χειριζόσουν μέσω περιστροφικού διακόπτη, υπήρχε οθόνη πλοήγησης, φαξ (!), GPS και κινητό τηλέφωνο. Ένα subwoofer τοποθετημένο ανάμεσα στα πίσω καθίσματα, θερμομονωτικά τζάμια που έφταναν ως την οροφή και άνεση επιπέδου πολυτελούς μπερλίνας έκαναν το μικροσκοπικό εσωτερικό να μοιάζει ευρύχωρο. 

Τα καθίσματα διπλώνονταν για μεταφορά αντικειμένων έως δύο μέτρων μήκους, όπως σκι.

Η Z13 διέθετε αερόσακο για τον οδηγό, ενισχυμένα δομικά στοιχεία, ενώ η τοποθέτηση του κινητήρα στο κέντρο επέτρεψε να μεγαλώσει η ζώνη ελεγχόμενης παραμόρφωσης εμπρός. Σύμφωνα με δοκιμές της εποχής, το όχημα πληρούσε τα αυστηρότερα πρότυπα ασφάλειας.

Ήταν η τρίτη δημιουργία της BMW Technik GmbH, του τμήματος καινοτομιών που είχε ήδη παρουσιάσει το Z1 και το ηλεκτρικό Ε1. Το 1994 εμφανίστηκε δεύτερο πρωτότυπο, με μεγαλύτερο κινητήρα 1.2 λίτρων από την BMW K1200 και χειροκίνητο κιβώτιο. Ωστόσο, η εξαγορά της Mini από την BMW την ίδια χρονιά έστρεψε την προσοχή της εταιρείας αλλού, αφήνοντας τη Z13 ως μια «χαμένη» αλλά εξαιρετικά καινοτόμα ιδέα.