Φυσικά και δεν υπάρχει μία και μόνη απάντηση για το ποιος είναι ο καλύτερος ή οι καλύτεροι γύροι στην ιστορία της F1.

Οι διαφορετικές εποχές που καθόριζαν την τεχνολογία, κατά συνέπεια και τις οδηγικές απαιτήσεις από ένα μονοθέσιο, η πίστα αυτή καθαυτή που καταπονούσε διαφορετικά τον πιλότο και πολλές άλλες λεπτομέρειες έρχονται το καθένα με τον αναλογούν του να διαμορφώσει στη συνείδησή μας διαφορετικές αντιλήψεις.

Ας βάλουμε όμως κάτω μερικούς από τις κατά γενική ομολογία κορυφαίους γύρους στη σχεδόν 70χρονη ιστορία της Formula 1, έτσι για να δώσουμε το λάκτισμα για συζήτηση και άλλες προτάσεις.

Γερμανικό Grand Prix στο Nürburgring, 4 Αυγούστου του 1957, 60 ακριβώς χρόνια πίσω. Ο Juan Manuel Fangio αποφάσισε αντί να γεμίσει το ρεζερβουάρ με καύσιμο που θα του έφτανε για να τερματίσει τον αγώνα, να βάλει λιγότερο και να φορέσει πιο μαλακά λάστιχα. Αλλά αυτό θα σήμαινε ένα πιτ στοπ και πιθανά να χάσει τον αγώνα. Όταν μπήκε στα πιτ για φρέσκα λάστιχα και ανεφοδιασμό βρισκόταν 30” εμπρός, αλλά το knock-off στο πίσω αριστερό λάστιχο είχε κολλήσει τόσο άσχημα που είδε κι έπαθε ο μηχανικός να το ξεσφίξει (δείτε στο video), κάτι που κόστισε στον Fangio πάνω από ένα λεπτό. Όταν ξαναμπήκε στον αγώνα είχε πέσει στην τρίτη θέση. Όμως στους επόμενους δέκα γύρους κατέρριψε εννέα (!) φορές το ρεκόρ γύρου, περνώντας τους Hawthorne και Collins και κερδίζοντας τον αγώνα -στην περίπτωση που θέλετε να δείτε από το πιτ στοπ και ύστερα πηγαίνετε στο 15:30. Στην τελική προσπέραση δε επί του Hawthorne οι δύο τροχοί πατούσαν στο γρασίδι και οι άλλοι δυο στην πίστα. «Ποτέ στη ζωή μου δεν ξαναοδήγησα τόσο γρήγορα και δεν νομίζω ότι θα ξαναοδηγήσω ποτέ έτσι», δήλωσε ο Fangio.

Αλλά είναι αυτοί οι δέκα τελευταίοι γύροι του Fangio στο Nürburgring  του 1957 ή μήπως οι γύροι της κόντρας Gilles Villeneuve και Rene Arnoux στο γαλλικό Grand Prix της Dijon το 1979; Ένας τερματισμός και μια μάχη «σώμα με σώμα» στους τελευταίους γύρους, που θεωρείται πια μια από τις πιο επικές στην ιστορία της F1.


Επική οδήγηση χωρίς Ayrton Senna είναι σαν να τρως σκέτη από γκιουβέτσι. Ποια όμως είναι η καλύτερη στιγμή του Ayrton; Η pole position στο Monaco του 1988 όπου έριξε 1,4” στον Alain Prost;


Αλλά και ο αγώνας που ο ίδιος περιέγραψε ότι ήταν η πιο πνευματική αγωνιστική εμπειρία του, λέγοντας ότι «το συναίσθημα του αγωνίζεσθαι βρισκόταν πέρα από τη συνειδητή κατανόησή μου».
 

Ή μήπως οι 32 γύροι στο βρεγμένο Monaco του 1984 με μια Toleman που φάνταζε εμπρός στις McLaren ό,τι και μια ντουλάπα με ρόδες;»


Ή μήπως ο πρώτος γύρος του Senna στο Donnington το 1993, όπου, εκκινώντας τέταρτος, καθάρισε Alain Prost, Damon Hill και Michael Schumacher –το πέρασμα από την εξωτερική στο 1:30 ήταν μαγεία!


Αυτά για να ανοίξει η όρεξη, το λόγο έχετε εσείς.