Όση ώρα απολάμβανα τον φοβερό κινητήρα TFSI του RS Q3, σκεφτόμουν παράλληλα  την απάντηση στο ερώτημα, «εάν τελικά βρίσκομαι μέσα σε ένα σπορ αυτοκίνητο ή όχι;». Εάν δηλαδή μπορεί με τον τρόπο του να σε χορτάσει οδήγηση και να το θυμάσαι γι’ αυτό.

Συνυπολογίζοντας την κατεύθυνση που πλέον έχει πάρει η αυτοκίνηση, ο μονόλογος έληξε με ένα καταφατικό νεύμα χωρίς ιδιαίτερη αμφιταλάντευση. Για να τα λέμε όλα όμως, υπάρχουν και μερικές συνθήκες σε αυτή την απάντηση. Όπως για παράδειγμα το ότι σήμερα, ασύγκριτα περισσότερο από πριν 25 χρόνια, υπάρχουν οδηγοί που απολαμβάνουν μια δυνατή γκαζιά πολύ περισσότερο από το στρίψιμο στα βουνά. Ευτυχώς γι’ αυτούς, πάρα πολλά μοντέλα ικανοποιούν αυτό το «σπορ» ζητούμενο χωρίς να κάνουν εκπτώσεις σε καθημερινή άνεση και πολυτέλεια.

Και γίνονται όλο και περισσότερα, αφού οι κατασκευαστές ρίχνουν σε αυτή την κατεύθυνση το μεγαλύτερο μερίδιο από την επένδυση που αντιστοιχεί στα σπορ μοντέλα τους, φτιάχνοντας τελικά αυτοκίνητα που υπηρετούν αυτόν τον ειδικό σκοπό. Είναι δε περιττό να αναφερθεί πως πάρα πολλά εξ αυτών είναι ή δείχνουν SUV. Όπως καλή ώρα το Audi RS Q3 Sportback, μια BMW X6 M ή μια Mercedes-AMG GLC 63… Δηλαδή μοντέλα που παρουσιάζονται και εδραιώνονται στην αγορά, την ώρα που το κοινό των παραδοσιακά σπορ μοντέλων συρρικνώνεται.

Από την άλλη δεν γίνεται και να μην παρατηρήσεις πως όσο τα σπορ SUV εξελίσσονται, αισθητά περισσότερο βάρος πέφτει στην οδηγική ευχαρίστηση που προσφέρουν. Για παράδειγμα, δεν έχει απολύτως καμία τύχη η σύγκριση της προηγούμενης γενιάς RS Q3 με τη σημερινή σε επίπεδο οδηγικής δυναμικής. Κι αυτό είναι σαφώς μια κατάκτηση της κλασικής αυτοκίνησης όπως την ξέρουμε μέχρι σήμερα. Έστω κι εάν στηρίζεται σε μια απόλυτα οξύμωρη αφετηρία: Το να επενδύεις δηλαδή στο να κάνεις γρήγορο και οδηγικά ευχάριστο ένα μοντέλο που εξ αρχής σχεδιάστηκε για να υπηρετεί εντελώς άλλους σκοπούς.

Ακόμα κι έτσι, ας χαρούμε αυτή την κατάκτηση όπως μπορούμε και για όσο μπορούμε, διότι είναι πολύ πιθανό να μην κρατήσει ακόμα για πολύ.