Η ελληνική συμμετοχή του Mongol Rally 2014 με τον Σπύρο Νομπιλάκη, τον Γιώργο Ακεψιμαΐδη και τον Daniel Türk συνεχίζουν ανατολικά πέρα από την Τουρκία. Να θυμίσουμε ότι τα παιδιά εκκίνησαν από την Πράγα και έκαναν ανασυγκρότηση στα πάτρια εδάφη στη Θεσσαλονίκη.

Τα εύκολα της Ευρώπης και της ευρωπαΐζουσας Τουρκίας που μπορούσαμε να τα αποδώσουμε κι εμείς τελείωσαν. Από εδώ και πέρα θα ακούτε πλέον τους τρεις φίλους μας σε πρώτο πρόσωπο.

«Φτάσαμε στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας κατά τις 18.00. Βγήκαμε χωρίς προβλήματα και περιμέναμε στην ουρά για τον έλεγχο στο Ιράν. Ο οδηγός του οχήματος πάει χώρια από τους επιβάτες. Στρατιωτικοί κάνουν τους ελέγχους και η απόσταση από το ένα κτίριο στο άλλο καλύπτεται με περιφραγμένους διαδρόμους με συρματόπλεγμα.

Εδώ ακριβώς μπορείς να νιώσεις το πόσο άσχημο μπορεί να είναι να είσαι πρόσφυγας ή μετανάστης.

Εμάς που έχουμε τουριστικές βίζες μας παίρνουν από την ουρά, σε ένα άλλο γραφείο. Υποθέτω για πιο γρήγορα. Απέξω μπορούμε να δούμε τον Daniel να ανοίγει το αμάξι για έλεγχο. Ύστερα από τον έλεγχο διαβατηρίων, σειρά έχει ο έλεγχος του carnet de passage, των ταξιδιωτικών εγγράφων για το αμάξι. Χωρίς αυτά δεν πας πουθενά.

Διάφοροι παρατρεχάμενοι έρχονται, παίρνουν τα χαρτιά μας, τα κοιτούν, παριστάνοντας τους αξιωματικούς. Εν τέλει, δεν είναι τίποτα άλλο παρά κομπιναδόροι που επιδιώκουν να κάνουν μικροδουλειές για τους ταξιδιώτες ή να αλλάξουν συνάλλαγμα. Ύστερα από κανένα μισάωρο χαμένο και το μικροτσακωμό με αυτούς, τα παράβολα για υποχρεωτικό πλύσιμο του αυτοκινήτου που δεν έγινε ποτέ, αλλά και την αγορά της ασφάλειας για το αυτοκίνητο, επιτέλους βγαίνουμε από τα σύνορα.

Η ώρα κοντεύει 21:00, νυχτώνει και η πραγματικότητα μας χτυπά κατακούτελα. Είμαστε στο Ιράν! A dream comes true. Άνθρωποι βουίζουν γύρω μας και τα αυτοκίνητα στροβιλίζονται στο δικό τους, δερβίσικο ρυθμό. Είναι δύσκολο να προσαρμοστείς στο νέο στιλ οδήγησης, η απουσία κανόνων και λογικής εν μέσω νυκτός είναι παντού, οπότε αποφασίζουμε να διανυκτερεύσουμε στην πρώτη πόλη, στο Maku.

Ένα ξενοδοχείο υπάρχει κι όλα τα δωμάτια είναι νοικιασμένα. Επόμενο ξενοδοχείο με διαθέσιμα δωμάτια 200 km μακριά κι εμάς τα μάτια μας κλείνουν. Συζητώντας με ντόπιους έξω από το ξενοδοχείο μας δίνεται η δυνατότητα να κοιμηθούμε σε ένα σχολείο, αλλά τελικά τη λύση δίνει ο οδηγός ενός τουριστικού λεωφορείου…

Το ξενοδοχείο έχει ένα δωμάτιο για προσευχή στο οποίο πάνε οι Μουσουλμάνοι για το τελετουργικό τους. Κανονίζουμε να μείνουμε σ’ αυτό, πάνω σε ένα χαλί, με το πέρας της προσευχής μετά τα μεσάνυχτα. Πρώτη νύχτα, στο αντίστοιχο ενός ναού. Καλή αρχή!

Μια ομάδα Αυστριακών φτάνει και αυτή εξαντλημένη στο ξενοδοχείο, τους προτείνουμε να κοιμηθούν μαζί μας. Πέντε άτομα το ένα δίπλα στο άλλο, με sleeping bags, στο χαλί. Άλλες δυο ομάδες που ταξίδευαν με τους Αυστριακούς, κόλλησαν στα σύνορα. διότι είχαν πρόβλημα με το carnet de passage. Αύριο είναι αργία. Θα χρειαστεί να κοιμηθούν δύο βράδια στη No man's land, στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ των συνόρων, περιμένοντας τα χαρτιά.

Εμάς ευτυχώς θα μας παρέχουν και πρωινό! Αλλά και μπάνιο για να πλυθούμε το πρωί!

Κανονίζουμε παρέα με την άλλη ομάδα να επισκεφτούμε το αρμένικο μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου, στα σύνορα με το Αζερμπαϊτζάν, ένα από τα παλιότερα του κόσμου και μνημείο της Unesco.

Στο δρόμο αντικρίζουμε για πρώτη φορά την πραγματικότητα στο φως της ημέρας. Θανάσιμα «σαμαράκια» φυτεμένα παντού και χωρίς σηματοδότηση -τόσο μεγάλα που το Yaris των Αυστριακών βρίσκει κάθε φορά, ανεξαρτήτως οδήγησης.

Το σκηνικό είναι ασύλληπτο: Αναποδογυρισμένα φορτηγά να κλείνουν το δρόμο, παρακάμψεις από χωράφια, αμάξια να πηγαίνουν ανάποδα στην Εθνική, αναστροφές, φλας ούτε για αστείο και γενικά ο νόμος της ζούγκλας στην οδήγηση. Κάτι με το οποίο θα πρέπει να συμβιβαστούμε τις επόμενες έξι μέρες. Ευτυχώς, η οδήγηση στην Ελλάδα έχει υπάρξει ένα καλό σχολείο για εμάς. Αν και θα το χαρακτήριζες μάλλον νηπιαγωγείο για τους Ιρανούς οδηγούς.

Το μοναστήρι αποδεικνύεται εντυπωσιακό λόγω τοποθεσίας, αλλά και ως πρώτη επαφή με την εδώ κοινωνία, αφού λόγω τοποθεσίας προσελκύει πληθώρα Ιρανών τουριστών. Κι εμείς είμαστε ένα ακόμα αξιοθέατο για αυτούς.

Με τα κοντά παντελόνια και τη δυτική εμφάνιση μετατρεπόμαστε σε σταρ, μαγνητίζοντας όλα τα γυναικεία βλέμματα και δεχόμενοι προσκλήσεις για φωτογραφίες από όλους τους παρευρισκόμενους. Από αύριο θα ξέρουμε: Θα φοράμε μακριά παντελόνια.

Φεύγοντας, ο δρόμος μας βγάζει μέσα από ένα καταπληκτικό κόκκινο φαράγγι, το οποίο λειτουργεί και ως φυσικό σύνορο μεταξύ Ιράν και Αζερμπαϊτζάν. Οπότε ακολουθεί αστυνομικός έλεγχος, ενώ συχνές περίπολοι εποπτεύουν, απαγορεύοντας τη λήψη φωτογραφιών.

Συνεχίζουμε για Tabriz, όπου χωρίζουμε με την άλλη ομάδα κι ο καθένας οδηγεί στο ξενοδοχείο του. Αλλάζουμε ρούχα και βγαίνουμε έξω για βόλτα.

Η μικρή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή που έχουμε μαζί για διακριτικές λήψεις στην πόλη, πέφτει και σπάει. Τώρα μας μένει μόνο η DSLR και τα smartphones.

Ρωτώντας για φαγητό, γνωρίζουμε τον Ατάλ. Φιλόξενος και πρόθυμος να βοηθήσει, όπως θα αποδεδειχθούν και οι περισσότεροι Ιρανοί, θα μας οδηγήσει μαζί με την παρέα του σε τοπικό μεζεδοπωλείο για ντόπιες «σπεσιαλιτέ», θα διαλέξει τα καλύτερα για εμάς και θα προθυμοποιηθεί μέχρι και να πληρώσει!

Ο ίδιος άνθρωπος θα παραμείνει μαζί μας μέχρι και την επόμενη μέρα που θα φύγουμε από την πόλη, εκτελώντας χρέη ξεναγού και θεωρώντας πως είναι το καθήκον του. Και όλα αυτά, ο πρώτος άγνωστος που τυχαία ρωτήσαμε στο δρόμο!

Την άλλη μέρα θα περιπλανηθούμε στο πολύχρωμο bazaar της πόλης, χαζεύοντας περσικά χαλιά, κοσμήματα, αλλά και πιο προσιτές λιχουδιές σε εμάς, όπως γλυκίσματα, χαλβά και ξηρούς καρπούς. Εγώ κάνω το λάθος να στείλω να δοκιμάσω και το internet cafe για να στείλω emails και γνωρίζω τη λογοκρισία σε όλο της το μεγαλείο.

Ειδησεογραφικά πρακτορεία, facebook , twitter κ.λπ. μπλοκαρισμένα, συνδέσεις μέσα από παρόχους που επιτρέπουν τον έλεγχο της διακίνησης των πληροφοριών και συνδέσεις τόσο αργές που αναγκάζομαι να περιμένω μια ώρα για να κάνω upload δέκα φωτογραφίες και να τις στείλω με e-mail.

Τουλάχιστον μου δίνεται ο χρόνος να μιλήσω με τους ντόπιους, οι οποίοι χαζεύοντας την τηλεόραση που παίζει ανελλιπώς σκηνές από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Γάζα, μοιράζονται τις απόψεις τους για τα γειτονικά Ισραήλ και Ιράκ. Φτάνουν δε στο σημείο να με ρωτήσουν αν όλοι οι Ευρωπαίοι τους θεωρούν τρομοκράτες, αφού αυτή είναι η επικρατούσα άποψη εκεί.

Τους διαβεβαιώνω για το αντίθετο, τονίζοντας το πόσο εκτιμά η Ευρώπη τον περσικό πολιτισμό, αλλά και την φιλοξενία του απλού λαού εκεί και τρέχω να συναντήσω την υπόλοιπη ομάδα για αναχώρηση.

Οδηγούμε για ώρες, αλλά ούτε που πλησιάζουμε στον προορισμό μας. Θα μας γίνει μάθημα, από δω και πέρα να προσθέτουμε δύο ώρες στο ΕΤΑ που δίνει το GPS μας για αυτές τις χώρες. Κι έτσι θα καταλήξουμε στις 02:00 στο Myantoab. Μια πόλη-φάντασμα στη μέση της ερήμου, να ζητάμε από τους ντόπιους να μας ανοίξουν το ξενοδοχείο εκεί για να κοιμηθούμε. Μας ζητούν κι αυτοί απ’ τη μεριά τους το τραβηγμένο ποσό για εκεί, των 60 ευρώ για ένα βράδυ κι έτσι τα βρίσκουμε.

Ένα μεγαλειώδες κτίριο, σαν παλάτι, με χαμένη αίγλη, ανοίγεται μπροστά μας. Θα φιλοξενήσει την κούραση μας μέχρι το επόμενο πρωί, οπού εντυπωσιασμένοι θα δούμε την πόλη φάντασμα να έχει μετατραπεί σε πολύβουο μελίσσι.

Φεύγοντας αντί να πάρουμε την κεντρική αρτηρία για τον προορισμό μας, κάνουμε μια τρίωρη παράκαμψη για να επισκεφτούμε τον ζωροαστρικό ναό, στο Talht-e-Soleiman. Δεδομένου ότι δεν μας περισσεύει ο χρόνος να επισκεφθούμε τις εντυπωσιακές Esfahan ή Persepolis στο νότο, είναι μια ευκαιρία για μας να έρθουμε σε επαφή με τον περσικό πολιτισμό.

Στο δρόμο διαπιστώνουμε ότι ο αναπτήρας του αμαξιού, κύρια και μόνη πηγή τροφοδοσίας για τις ηλεκτρικές μας συσκευές (κάμερες, φωτογραφικές, κινητά κ.λπ.) έχει πάψει να λειτουργεί. Σταματώντας σε ένα συνεργείο σε χωριό της ερήμου θα εξηγήσουμε το πρόβλημα στη νοηματική κι ο φιλικότατος μάστορας θα μας λύσει το πρόβλημα σε πέντε λεπτά, ελέγχοντας τις ασφάλειες και αλλάζοντας την καμένη. Λεφτά δεν θα πάρει, μόνο μια φωτογραφία με εμάς για ενθύμιο.

Φτάνοντας στο ναό, η ομάδα είναι τόσο εξαντλημένη που αποφασίζει να γευματίσει πριν ανηφορίσει το λόφο. Δυστυχώς, αυτό που μοιάζει με αναψυκτήριο εκεί δεν παρέχει κανενός είδους γεύμα κι έτσι για πρώτη φορά θα χρειαστεί να στραφούμε στις κονσέρβες μας. Ιρανοί επισκέπτες θα μας καλέσουν στη σκιά τους, προσφέροντας ψωμί και τσάι. Κι έτσι θα γευματίσουμε όλοι παρέα, ανταλλάσοντας ιστορίες.

Ο ναός θα αποδειχθεί εντυπωσιακός, με μια λίμνη με θειούχο νερό να δεσπόζει στο κέντρο με καταγάλανα νερά, που μόνο στο Blue Lagoon, στην Ισλανδία είχαμε ξαναδεί. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή των εκπλήξεων. Προχωρώντας εμφανίζονται σύνθετες κατασκευές ύψους πολλών μέτρων, αλλά και δαιδαλώδεις υπόγειες κατακόμβες.

Όταν λειτουργούσε ο ναός υπήρχε και δωμάτιο της αιώνιας φωτιάς στο οποίο πάντα έκαιγε ένας αγωγός φυσικού αερίου κι έτσι τα στοιχεία νερό, φωτιά, γη και αέρας συναντιούνταν εκεί. Ακόμα πιο περίεργα, περπατώντας στην αντίπερα άκρη του ναού, περνώντας την πύλη, μια τεράστια καταπράσινη κοιλάδα, κρυμμένη μέχρι τώρα, ανοίγεται μπροστά στα μάτια μας. Οποία έκπληξη μέσα σε αυτό το κατάξερο τοπίο!

Αφήνουμε το ναό εντυπωσιασμένοι, οδηγώντας μέσα από άγονα, ξερά τοπία εντυπωσιακής ομορφιάς, σκαρφαλώνοντας σε υψόμετρο πάνω από τα 3.000 m και αποκτώντας πρόσβαση σε καταπληκτική θέα. Η μέση ταχύτητα μας βέβαια είναι 50 km/h, κάτι που δεν εμποδίζει τους Ιρανούς να μας προσπερνούν σαν τρελοί δίπλα από τυφλές στροφές και απόκρημνους γκρεμούς.

Το βράδυ φτάνουμε στην πόλη Qazvin, όπου συνάδελφος Ιρανός μας έχει κανονίσει διαμονή με την οικογένεια του. Εμείς όμως μην έχοντας σύνδεση με το διαδίκτυο θα το μάθουμε πολύ αργά, αφού κλείσουμε δωμάτιο σε ξενοδοχείο. Την άλλη μέρα, στα διόδια, θα μας επιτρέψουν περάσουμε χωρίς να πληρώσουμε θεωρώντας πως ένα αυτοκίνητο ράλι με ξένους είναι κάτι πολύ σημαντικό. Και όπως συνήθως, ένα στα δύο αυτοκίνητα που θα συναντήσουμε, θα μας παίξει φώτα, θα κορνάρει ή θα βγουν χέρια έξω από τα παράθυρα για να μας χαιρετήσουν.

Το Ιράν είναι σίγουρα μια χώρα που κάνει καλό στην αυτοεκτίμηση σου, δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία να βιώσεις για λίγο τη ζωή των σταρ. Η αλήθεια είναι ότι και εμείς μια εβδομάδα στο Ιράν δεν θα πετύχουμε άλλο αυτοκίνητο με ξένες πινακίδες, πόσω μάλλον προκλητικά κατακόκκινο και με αυτοκόλλητα, έντονη αντίθεση στην πλειονότητα των λευκών απαρχαιωμένων οχημάτων που κυκλοφορούν εκεί.

Οδηγούμε πάνω στα βουνά μέχρι το χωριό Massuleh που θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα καταυλισμού. Η τοποθεσία είναι όντως εντυπωσιακή, αλλά το χωριό αποδεικνύεται υπερβολικά τουριστικό για τα γούστα μας. Ειδικά για το πόσο μας το είχαν διαφημίσει οι ντόπιοι, αυτό και τη «ζούγκλα» που το περιβάλλει.

Αυτή θα αποδειχτεί ένα απλό δάσος, το οποίο κάθε άλλο παρά συναρπαστικό φαντάζει, ειδικά αν έχεις επισκεφθεί τοποθεσίες, όπως το Schwarzwald και τις ελβετικές Άλπεις. Ενδεχομένως να φαντάζει εντυπωσιακό αν έχεις περάσει ένα μήνα (ή όλη σου τη ζωή) στο έρημο νότιο κομμάτι του Ιράν. Αλλά εμάς στην παρούσα φάση, προερχόμενοι από Ευρώπη, μικρή εντύπωση μας έκανε.

Στην επιστροφή μπαίνουμε κατά λάθος στο κέντρο της πόλης Rasht, κολλώντας για ώρα στην κίνηση και χάνοντας πολύτιμο χρόνο και φτάνοντας τελικά το βράδυ μέχρι το Ramsar.

Την άλλη μέρα θα οδηγούμε παράλληλα με την Κασπία. Μια πολύ κακή επιλογή, αφού ο δρόμος δεν είναι σε άμεση επαφή με τη θάλασσα προσφέροντας μηδενική θέα. Αντίθετα περνά μέσα από δεκάδες χωριά και κωμοπόλεις στα οποία πρέπει να ρίξουμε ταχύτητα ή να ταλαιπωρηθούμε στη κίνηση.

Η θάλασσα αυτή καθεαυτή θα αποδειχτεί μια απογοήτευση, αφού όντας στα σύνορα γεωργικών χωρών είναι ένας από τους πιο μολυσμένους υδάτινους πόρους του πλανήτη και δεν ενδείκνυται για κολύμπι. Γαστρονομικά πάλι, τα παιδιά δοκιμάζοντας ψάρι στο Babolsar επιβεβαιώνουν ότι ήταν το χειρότερο ψάρι που έφαγαν ποτέ!

Η πολύωρη οδήγηση συνεχίζεται και ακολουθείται από νυχτερινή, ορεινή οδήγηση με πληθώρα φορτηγών και πλείστων μεγάλων τροχοφόρων να την κάνουν από κουραστική έως επικίνδυνη. Φτάνοντας στο Ash Khaneh, η μυστική αστυνομία μας σταματά για έλεγχο και αφού κρατά τα στοιχεία μας, μας επιτρέπει να συνεχίσουμε. Αυτή ήταν και η μόνη μας επαφή με τα κακόφημα σώματα ασφαλείας στη χώρα.

Την επομένη οδηγούμε μέχρι το Quchan κι από κει βόρια για τα σύνορα. Η διαδρομή μας στο Ιράν τελειώνει εδώ. Μια εβδομάδα ήταν αρκετή για να μας πείσει για τη μαγεία αυτού του τόπου, αλλά και των ανθρώπων του. Ομόφωνα συμφωνήσαμε όλοι πως, αν είναι μια χώρα που θα θέλαμε να ξαναγυρίσουμε, αυτή είναι το Ιράν.

Από την επομένη ξεκινά η περιπέτειά μας στην κεντρική Ασία.

Μια καινούργια σελίδα...»