Σε αυτό το τελευταίο να σταθώ για λίγο. Δεν μπορείς να διατείνεσαι πως είσαι λάτρης της αυτοκίνησης αν δεν αφουγκράζεσαι τι πραγματικά σου ψιθυρίζει.

Αν δεν ξεδιαλέξεις από το βραχνό ουρλιαχτό ενός V8, το υψίσυχνο γουργούρισμα ενός straight six, το κροτάλισμα ενός boxer, τη φιλοσοφία που εκπροσωπεί ο καθένας.

Τις χιλιάδες εργατοώρες που έχουν μετουσιωθεί σε μέταλλα. Τα μαθηματικά, τη γεωμετρία, τη φυσική και τη χημεία που λιώνουν όλα μαζί και χύνονται σε καλούπια, γίνονται καλώδια και συνδέσεις, θάλαμοι καύσης ή διπλά ψαλίδια, «σαλίγκαροι» ή αντιστρεπτικές.

Η αυτοκίνηση είναι μια μοναδική έκφανση πολιτισμού, τεχνολογικού φυσικά, αλλά σε δεύτερη ανάγνωση και άυλου. Σε φαντασιακό επίπεδο θα πει κάποιος, αλλά μήπως όλο αυτό που αποκαλούμε αορίστως «πολιτισμό» είναι τίποτε άλλο παρά μια ιδέα; Η αυτοκίνηση έχει κινητοποιήσει μύχιες ανάγκες που ελάχιστα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα έχουν καταφέρει. Ή μήπως κανένα άλλο;

Η γρήγορη (μέχρι εκεί που φτάνει ο ίσκιος του καθενός...) οδήγηση σε «αλαφραίνει», σε ανυψώνει, σε ακονίζει και τελικά σου δίνει μαθήματα για τη ζωή την ίδια. Πόσω μάλλον η γρήγορη οδήγηση με κάποιο από όλα αυτά τα «ονειρικά» αυτοκίνητα που έγραψα πιο πάνω.

Από την άλλη –και επειδή αναπόφευκτα όλα αυτά τα μηχανήματα έχουν συνδεθεί με το χρήμα– όπως δυστυχώς όλα τα αξιόλογα έργα τέχνης, η αγορά τους και η χρήση τους έχουν κηλιδωθεί επίσης με τα πιο χαμερπή ένστικτα. Από την αλαζονεία και την επιδειξιμανία, μέχρι τη δουλικότητα ή τη λυσσασμένη ζήλεια.

Διότι δυστυχώς οι Ferrari, Porsche ή Lamborghini του κόσμου τούτου, μπορούν να αποκτηθούν μόνο από τους λίγους, και οι περισσότεροι από αυτούς είναι «λίγοι», λειψοί σε γνώσεις και συναισθήματα, ανίδεοι για το γεγονός ότι έχουν ουσιαστικά πληρώσει πανάκριβα την Iστορία, τη φαιά ουσία και το πάθος που κρύβεται από πίσω, επισκιασμένοι από τη δόξα τους, ετερόφωτοι. Τραγικό δεν είναι να χρειάζεσαι ένα τεχνολογικό κατασκεύασμα για να είσαι «κάποιος»;

Από μια άποψη λοιπόν, ευτυχώς που υπάρχει ο αυτοκινητικός Τύπος, οι άνθρωποι που ποτέ δεν θα μπορέσουν ν’ αποκτήσουν ένα τέτοιο μηχάνημα. Τελικά, αυτοί θα συμβάλλουν αποφασιστικά στη δικαίωση και –γιατί όχι;– και στη διαιώνιση του είδους.

Ακόμα και τώρα όμως, ακόμα και ύστερα από όλες αυτές τις ολιγόωρες μετουσιώσεις του ονείρου, η έξαψη και ο ενθουσιασμός που με πιάνει πίσω από το τιμόνι ενός μικρού GTi στην αρχή ενός επαρχιακού δρόμου, είναι απαράμιλλη. Δεν ξέρω αν είναι ταξικό το θέμα. Πιθανόν. Αυτό που ξέρω είναι πως συνολικά με τέτοιου είδους αυτοκίνητα έχω βιώσει τις μεγαλύτερες συγκινήσεις.

Αυτή η διάχυση προς τα κάτω της τεχνολογίας, η εμβάθυνση της εμπειρίας, το άνοιγμα προς περισσότερους κανονικούς ανθρώπους, ο κατά κάποιο τρόπο «εκδημοκρατισμός» της χαράς της αυτοκίνησης, πάντα με έβρισκε ένθερμο υποστηρικτή. Ίσως επειδή αυτοκίνητα όπως το Fiesta ST ή το Clio RS ή το Mini Cooper S μου μιλάνε για μια πιο νεανική και σφριγηλή ζωή. Ίσως επειδή το νέο 208 GTi είναι το αντηχείο του ατμοσφαιρικού Rallye, ο ήχος του οποίου ακόμα δονείται στ’ αυτιά μου.

Το ξέρω πως οι καιροί αλλάζουν. Καλά κάνουν. Δεν είμαι από αυτούς που αποθεώνουν κάθε τι παλιό, ως πιο γνήσιο και σκληροπυρηνικό. Γνέφω θετικά στην πρόοδο, ειδικά όταν διαπιστώνω πως υπηρετεί την ιδέα της σπορ αυτοκίνησης με τρόπο εμφατικό. Τα μικρά GTi μου έχουν κάνει ομορφότερη τη ζωή. Μπορεί κάποιοι να μην το κατανοούν, θεωρώ όμως ότι όσοι τώρα με διαβάζουν υπερθεματίζουν. «Ανάβαση στη Δημητσάνα με Fiesta ST; Ε, ναι ρε φίλε, μέσα!».