Κι άλλη αναβολή πήρε το πολυαναμενόμενο φορολογικό νομοσχέδιο, σήμερα 6/12 που γράφω αυτή τη στήλη. Μία ακόμη εβδομάδα φημολογίας –και, κατά συνέπεια, παγώματος της αγοράς– είναι αυτή, τι θα κάνει, θα περάσει. Σημασία έχει το ότι τελευταία υπάρχει πολύς καπνός σχετικά με το θέμα της φορολόγησης των αυτοκινήτων, οπότε θέλω να πιστεύω πως θα υπάρχει και φωτιά.
Έχουμε βέβαια φάει κάμποσους άκυρους συναγερμούς τους τελευταίους 16 μήνες. Έχουμε βολιδοσκοπηθεί και τελικά παραπλανηθεί από διάφορα παπαγαλάκια σχετικά με αποσύρσεις, πετρελαιοκινήσεις και φορολογικές μειώσεις. Τώρα όμως συγκλίνουν πολλές –κατά τεκμήριο αξιόπιστες– πηγές πάνω στο τι θα περιέχει το φορολογικό νομοσχέδιο σχετικά με το αυτοκίνητο. Όλοι μιλάνε για μειώσεις του ειδικού τέλους ταξινόμησης και άνοδο του «κατωφλίου» επιβολής του φόρου πολυτελείας. Μικρά και λογικά πράγματα δηλαδή.
[inset side=left]Γιατί επιβλήθηκε τόσο βαριά φορολογία στο αυτοκίνητο, ενώ όλοι έλεγαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντιπαραγωγικό;[/inset]Το ερώτημα είναι: γιατί δεν έγιναν από την αρχή; Γιατί επιβλήθηκε τόσο βαριά φορολογία στο αυτοκίνητο, ενώ όλοι έλεγαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντιπαραγωγικό; Έπρεπε να νεκρωθεί η αγορά, να πέσουν οι πωλήσεις κατά 65-70%, να χαθούν 350-400 εκατομμύρια ευρώ σε προϋπολογισθέντα κρατικά έσοδα και 13.000 θέσεις εργασίας στον κλάδο για να γίνει το αυτονόητο;   
Δυστυχώς «έπρεπε». Γιατί εδώ είναι Ελλάδα. Κι αυτό σημαίνει δύο πράγματα: Αφενός ότι όλα είθισται να γίνονται πρόχειρα και να προτιμώνται οι εύκολες λύσεις («ρίχτα στο αυτοκίνητο και το ακίνητο»). Και αφετέρου, ότι πάνω απ’ όλα μετράει το πολιτικό κόστος. Τι θα πει ο ψηφοφόρος αν δει να κόβουμε απ’ τη μια τις συντάξεις κι από την άλλη να χαριζόμαστε στο ΙΧ και τον «προνομιούχο» κλάδο του;
Τίποτε δεν θα πει, αν του δοθούν οι σωστές εξηγήσεις. Αν του ξεκαθαριστεί ότι το αυτοκίνητο δεν είναι ένα παιχνίδι πολυτελείας για πλουσίους, αλλά μια ανάγκη για όλους. Και ότι η σχετική τόνωση της αγοράς του δεν θα επιβαρύνει τον φορολογούμενο μισθωτό και συνταξιούχο, αλλά αντίθετα θα τον ελαφρύνει αφού θα φέρει έσοδα στο κράτος. Άλλωστε οι 100.000 εργαζόμενοι στον κλάδο του αυτοκινήτου, κι αυτοί φορολογούμενοι είναι. Και ψηφοφόροι. Αν χάσουν τις δουλειές τους ή μειωθεί το εισόδημά τους, ούτε άμεσους φόρους θα πληρώσουν, ούτε έμμεσους μέσω των αγορών τους – και βέβαια, ούτε θα ψηφίσουν το κόμμα που είναι στην κυβέρνηση.   

Ουκ εν τω πολλώ…
Ό,τι όμως και να λέει το νέο φορολογικό νομοσχέδιο, ένα είναι σίγουρο: Ότι από εδώ κι εμπρός θα κυκλοφορούμε με μικρότερα και πιο οικονομικά αυτοκίνητα. Είναι αυτό αναγκαστικά κάτι κακό; Όχι, αν κρίνω από τα μικρά, οικολογικά μοντέλα που οδήγησα τελευταία. Το Fiat 500 TwinAir είναι χαρισματικό, με τη αίσθηση, τον ήχο και την οικονομία του ορίτζιναλ 500 των 18 PS, αλλά με τους χώρους του 600, το κράτημα του Α112, τη δύναμη του Ritmo 1500 και τη ροπή του 132 1.8! Μην παρασυρθείτε όμως από τη μέση τυποποιημένη κατανάλωση των 4,1 lt/100km και περιμένετε τέτοιες τιμές στην πράξη. Ούτε ο Κουτσουφλάκης δεν έπεσε κάτω από τα 4,4, οδηγώντας φτεροπόδαρα στη γνωστή του διαδρομή σπίτι-γραφείο. Κι αν εκμεταλλεύεσαι τους 85 ίππους, θα έχεις και κατανάλωση 85 ίππων. Με νορμάλ οδήγηση πάντως, έβλεπα 6,3-6,4 lt/100km, δηλαδή τιμές στο επίπεδο ενός υβριδικού Prius ή Insight.
To άλλο μικρό αυτοκίνητο που οδήγησα και αγάπησα ήταν το Mini One D. Κι εδώ έχεις τη χαρισματική προσωπικότητα του παλιού Mini, χωρίς τα κουσούρια του σε άνεση, θόρυβο και θέση οδήγησης. Έχεις επίσης άφθονη ροπή για να προσπερνάς χωρίς άγχος για την ασφάλεια άλλα ούτε και για το πορτοφόλι σου. Με κανονική, συγκρατημένη οδήγηση είχα μέση κατανάλωση 5,4 lt/100km, ένα λίτρο κάτω από το 500ράκι TwinAir. Δεν νομίζω να χρειάζονται άλλα επιχειρήματα οι ιθύνοντες για να επιτρέψουν επιτέλους την πετρελαιοκίνηση των ΙΧ, σήμερα που τα diesel νέας τεχνολογίας σαν το Mini έχουν επιπλέον στάνταρ φίλτρα μικροσωματιδίων που μάλιστα δεν χρειάζονται καθόλου συντήρηση.
Ας μην περιμένουμε λοιπόν εδώ στην Ελλάδα να έρθουν τα ηλεκτρικά για να έχουμε καθαρές πόλεις. Γιατί η ηλεκτροκίνηση θα αργήσει να γίνει προσιτή, ιδίως σε χώρες σαν την Ψωροκώσταινα. Μην κοιτάτε που το Nissan Leaf βγήκε Ευρωπαϊκό Αυτοκίνητο της Χρονιάς. Η μπαταρία του κοστίζει όσο ένα ολόκληρο VW Golf να κατασκευαστεί και δεν του δίνει πάνω από 100 km αυτονομία σε πραγματικές συνθήκες.