Ακούστηκαν πολλά τις τελευταίες εβδομάδες από τον Ταρζάν των ερτζιανών και από διάφορους αδέσμευτους, ελεύθερους και ωραίους τύπους, με αφορμή τις δύο ψηφοφορίες για το ελληνικό αυτοκίνητο της χρονιάς. Όπως συνηθίζεται σε αυτή τη χώρα που ζει από και για την ίντριγκα, το παρασκήνιο και την καχυποψία, προέκυψαν ερωτηματικά για το πώς είναι δυνατόν το αυτοκίνητο που κέρδισε στον ένα διαγωνισμό, στον άλλο να έχει έρθει τελευταίο. Αφήνοντας άλλοτε πίσω κι άλλοτε μπροστά από τις λέξεις αιχμές και υπονοούμενα για την ακεραιότητα του «εκλογικού σώματος».
Είδα πρόσφατα ένα αφιέρωμα για την σπουδαία Σωτηρία Μπέλλου. Μιλούσε για αυτήν ο Διονύσης Σαββόπουλος και τη συνεργασία τους στο τραγούδι «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια». Ο Σαββόπουλος ήθελε σε εκείνη τη φάση της καριέρας του να γράψει ένα βαρύ λαϊκό. Όταν εμπνεύστηκε τους στίχους και τη μουσική για το συγκεκριμένο κομμάτι και έπεισε την Μπέλλου να το εκτελέσει, θεωρούσε ότι είχε πετύχει το στόχο του. Παρόλα αυτά, η Σωτηρία που είχε περάσει τη ζωή της πλάι στον Τσιτσάνη και στον Παπαϊωάννου, βγήκε από το στούντιο μαγκωμένη, αμήχανη. Η φράση «αχ, βρε Διονύση… με έκανες να τραγουδήσω και ποπ…», που καταγράφηκε στην κάμερα δείχνει μια ενοχή, λες και είχε μόλις προδώσει τις αρχές. Απόψεις… Έτσι είναι αυτά…
Η γνώμη του καθενός  για τα πράγματα έχει να κάνει με πολλά. Τη μόρφωση, τα βιώματα, την εμπειρία, τη διάθεση να ακούσει, να μάθει και να αλλάξει, την διάθεση να αμφισβητήσει, να αναρωτηθεί, να ψάξει. Και βεβαίως το συμφέρον. Αυτό το τελευταίο είναι που περιπλέκει τα πράγματα.
[inset side=left]Θέλει ψυχραιμία από τους απέναντι, μαγκιά και τιμιότητα από το «σινάφι» για να γυρίσει κανείς σελίδα, να διαβάσει τι γράφεις και πώς το τεκμηριώνεις[/inset]Δεν έκρυψε κανείς ποτέ ότι τα περιοδικά είναι εμπορικές επιχειρήσεις και όχι φιλανθρωπικά ιδρύματα. Τα έσοδά τους προέρχονται από τις πωλήσεις στο περίπτερο και τη διαφήμιση που εισπράττουν. Η οποία, ως επί το πλείστον, προέρχεται από τις εισαγωγικές εταιρείες των αυτοκινήτων και όχι από κλωστοϋφαντουργίες. Λογικό. Στα πονηρά χρόνια που ζούμε βέβαια, από κάποιους η συναλλαγή αυτή δεν θεωρείται πλέον εμπορική, αλλά βρώμικη.
Θέλει ψυχραιμία από τους απέναντι, μαγκιά και τιμιότητα από το «σινάφι» για να γυρίσει κάποιος σελίδα, να διαβάσει τι γράφεις και πώς το τεκμηριώνεις. Να δώσει σημασία στις μετρήσεις με πανάκριβο αξιόπιστο ηλεκτρονικό εξοπλισμό και να εμβαθύνει στη μεθοδολογία που οδηγεί πάντα σε ένα συμπέρασμα και μια ξεκάθαρα εκπεφρασμένη άποψη. Να παρατηρήσει ότι δεν υπάρχουν διορισμένοι νικητές από συγκεκριμένα τζάκια και ότι κάθε φορά όλοι και όλα κρίνονται από την ίδια μηδενική βάση. Το Autocar, που ψήφισε το Panda ως αυτοκίνητο της χρονιάς με το μυαλό σε όλη την γκάμα, συγκρίνοντας συγκεκριμένες εκδόσεις έβγαλε νικητή το up!. Ενώ ο Γαλανόπουλος κι εγώ, μπολιασμένοι με το πνεύμα του DRIVE δώσαμε τις περισσότερες ψήφους στο KIA Rio και στο Focus αντίστοιχα. Φανερά, ενυπόγραφα και τεκμηριωμένα.
Ορισμένοι από «εμάς» έχουν καταλάβει λάθος τα πράγματα. Δεν κάνουμε αυτή τη δουλειά για να κυκλοφορούμε με τσάμπα αυτοκίνητα, αλλά για να τα δοκιμάζουμε και να ενημερώνουμε όσους τυχόν ενδιαφέρονται. Δοκιμή δεν είναι η ρουτίνα σπίτι, γραφείο, supermarket, τσιπουράδικο και επιστροφή μόλις αδειάσει το ρεζερβουάρ. Είναι μια διαδικασία με συγκεκριμένη μεθοδολογία που περιλαμβάνει φωτογράφιση, μετρήσεις και τεχνικές αναλύσεις. Γι’ αυτό απαιτεί εξειδίκευση και επένδυση σε χρόνο και χρήμα. Οι αποστολές στο εξωτερικό γίνονται για να γνωρίσουμε τα καινούργια μοντέλα και να μιλήσουμε με τους ανθρώπους που τα δημιουργούν, όχι για τουρισμό και ψώνια. Σαφώς δεν χρειάζεται να είναι κανείς ο Σουμάχερ για να κρίνει ένα αυτοκίνητο. Ωστόσο υπάρχουν κάμποσοι, αληθινά άσχετοι οδηγοί, που εκφράζουν άποψη δημοσίως. Και οι οποίοι εκτός των άλλων είναι αδιάφοροι για τα τεχνικά, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουν βασικά πράγματα.