Αφήνοντας πίσω το Ιράν, ο Σπύρος Νομπιλάκης, ο Γιώργος Ακεψιμαΐδης και ο Daniel Türk πέρασαν από το Τουρκμενιστάν: Ήταν αυτή η πιο περίεργη χώρα του ταξιδιού του Mongol Rally 2014 μέχρι τη Μογγολία; Ή κατάφερε να την ξεπεράσει σε εκπλήξεις και παραξενιά κάποια από τις επόμενες μέχρι τη στιγμή που έφτασαν στο Ουλάν Μπατόρ. Ας ακούσουμε τους the Nomad Caravan και πάλι σε πρώτο πρόσωπο:

Προερχόμενο από την 20χρονη δικτατορία του Τουρκμενμπάσι και οδεύοντας σε ένα εξίσου περίεργο πολιτικό σύστημα αυτή τη στιγμή, το Τουρκμενιστάν έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως η «Βόρεια Κορέα» της Κεντρικής Ασίας. Αυτό μας είχε γίνει ήδη αντιληπτό από την υπερβολικά πολύπλοκη διαδικασία έκδοσης βίζας, αλλά έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο όταν φτάσαμε σε αυτή τη χώρα.

Στα σύνορα μας υποδέχτηκαν στρατιώτες-καουμπόηδες, επιπρόσθετες χρεώσεις -ακόμα και με τις βίζες ανά χείρας- και μεγάλες ώρες αναμονής. Άλλες ομάδες έχουν να πουν ιστορίες που τους ρωτήθηκε ποια διαδρομή σκοπεύουν να ακολουθήσουν στη χώρα και τελικά τους χρέωσαν με φόρους καυσίμου στην εκτιμώμενη απόσταση που θα διένυαν!

Όπως και να ΄χει, εμείς, οι the Nomad Caravan ενώσαμε τις; δυνάμεις μας με τους Ελβετούς «All inclusive Tour» και μπήκαμε παρέα στη χώρα. Ύστερα από μερικά χιλιόμετρα ερήμου μας υποδέχθηκε η «Λευκή Πόλη», η πρωτεύουσα Ασγκαμπάτ. Το όραμα του Τουρκμενμπάσι, ένα διαμάντι στη μέση της ερήμου, ένα μέρος όπου σου κόβουν κλήση αν το αυτοκίνητό σου είναι πολύ βρόμικο γι’ αυτό το τέλεια λουστραρισμένο περιβάλλον.

Στη βάση μιας πρώην σοβιετικής πόλης, το σύγχρονο Τουρκμενιστάν έχτισε την εντυπωσιακή πρωτεύουσά του και μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Αυτοκινητόδρομοι τεσσάρων λωρίδων, φανταχτερά μνημεία, γέφυρες, καμάρες, λευκό μάρμαρο παντού και διακοσμητικά φώτα που κρύβουν την αλήθεια πίσω από αυτούς τους τοίχους.

Αστυνομικοί στέκονται κυριολεκτικά κάθε 50 μέτρα στους κεντρικούς δρόμους απαγορεύοντας στους ξένους τη λήψη φωτογραφιών και η ατμόσφαιρα είναι τόσο περίεργη που θα μπορούσε να εμπνεύσει στον Orson Wells ένα μυθιστόρημα για τον ολοκληρωτισμό.

Όντας αργά, αρχίσαμε να ψάχνουμε για ξενοδοχείο, μόνο για να ανακαλύψουμε ότι σχεδόν όλες οι επιλογές στην πόλη ήταν ήδη πλήρεις από κρατήσεις. Αυτό μας οδήγησε στην έσχατη λύση ενός ξενοδοχείου πέντε αστέρων, όπου περιέργως κι άλλα πληρώματα είχαν βρει εκεί καταφύγιο. Αφού χρησιμοποιήσαμε τη γοητεία μας στη ξενοδόχο, πήραμε ένα δωμάτιο για τρεις στην τιμή των $90. Αμέσως τρέξαμε για ντους και φύγαμε έξω για δείπνο, αφού ενημερωθήκαμε ότι κάθε εστιατόριο ή μπαρ στην πόλη κλείνει στις 23:00!

Στην άλλη πλευρά του δρόμου βρήκαμε ένα εστιατόριο με πριβέ δωμάτια, δυνατή μουσική και Ρωσίδες να σερβίρουν το φαγητό. Πίσω στην πατρίδα, δεν τα αποκαλούμε «εστιατόρια» αυτά τα μέρη, αλλά μας έκανε γι’ απόψε. Ύστερα από το φαγητό επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για μπίρες στον κήπο με τις άλλες ομάδες και σχέδια οργάνωσης για αύριο.

Την επόμενη μέρα, απολαύσαμε την πολυτέλεια του ξενοδοχείου πριν ξεκινήσουμε,  στη συνέχεια μπουκωθήκαμε με continental πρωινό και κολυμπήσαμε στην πισίνα, πριν πάρουμε το δρόμο για την έρημο Καρά Κουμ.

Το κονβόι σχηματίστηκε που για την ομάδα μας ήταν η πρώτη φορά που γευτήκαμε την ασφάλεια ενός τέτοιου σχηματισμού- και αφήσαμε την πόλη με πάταγο, oκτώ αυτοκίνητα στη σειρά. Εμείς βέβαια, τα καταφέραμε και πάλι να μείνουμε πίσω αρκετά νωρίς, στο πρώτο κιόλας βενζινάδικο, λόγω αψιμαχίας με το βενζινοπώλη.

Και ακόμα κι όταν καταφέραμε να προλάβουμε τους υπολοίπους, δεν μπορέσαμε να χαρούμε τη παρέα τους για πολύ ... Σταματήσαμε για να αγοράσουμε νερό σε ένα μικρό χωριό στην έρημο και εκεί βρήκαμε ένα... φουσκωτό κόκκινο δράκο. Τον αγοράσαμε για μασκότ και ενώ γυρίσαμε πίσω για να τον βάλουμε στο αυτοκίνητο, αντιληφθήκαμε ότι κάτι παράξενο συμβαίνει. Η σχάρα έχει φύγει περίπου πόντους από την αρχική θέση της, καταστρέφοντας την οροφή του αυτοκινήτου και σταματώντας στην πίσω πόρτα!

Το να τρέχεις με 100 km/h σε αυτούς τους ανώμαλους δρόμους είχε τελικά το κόστος του. Ευτυχώς, που δεν σκοτώσαμε κανέναν. Αλλά να ’μαστε τώρα, κολλημένοι, αποκομμένοι από τους άλλους, τέσσερις ώρες πριν φτάσουμε στον προορισμό μας, να ψάχνουμε για τα κατάλληλα εργαλεία για να επιδιορθώσουμε τη σχάρα.

Ένα ντόπιος από παρακείμενο σπίτι βγήκε και αφού του εξηγήσαμε το πρόβλημα με παντομίμες και -ω! του θαύματος- επέστρεψε με εργαλεία. Το αποτέλεσμα ήταν να περάσουμε μια ώρα βιδώνοντας και ξεβιδώνοντας και αφού συνεργαστήκαμε με πολλούς χωρικούς, αυτό το ιδιόρρυθμο pit stop τελείωσε.

Ξεκινήσαμε και πάλι, οδηγώντας σαν γιαγιάδες και με το ένα χέρι πάντα έξω από το παράθυρο να ελέγχει, ελπίζοντας ότι η σχάρα μας δεν θα πετάξει και πάλι. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, θα καταφέρουμε τελικά να φτάσουμε στη στροφή για τις «Πόρτες της κολάσεως».

Οι ντόπιοι μας πρότειναν να μας οδηγήσουν, αλλά εμείς αρνηθήκαμε, υποστηρίζοντας ότι θα προχωρήσουμε μόνοι μας. Πέντε μέτρα μακριά και το Nissan Micra βρέθηκε κολλημένο στην άμμο, σκάβοντας βαθύτερα σε κάθε περιστροφή των τροχών. Ένα τζιπ εμφανίστηκε ως ο από μηχανής θεός και ήρθε για να μας σώσει. Η πρώτη προσπάθεια απέτυχε και το σχοινί έσπασε, αλλά η δεύτερη ήταν αποτελεσματικότερη και τα καταφέραμε.

Ύστερα από αυτό, θα συγκατανεύσαμε και επιτρέψαμε στους ντόπιους να μας δείξουν το δρόμο, φτάνοντας μέχρι το τέλος, όπου και τα άλλα οχήματα του ράλι ήταν ήδη παρκαρισμένα. Εκεί «ανταλλάξαμε» το Micra μας με ένα μεγαθήριο 4x4, που θα μας μετέφερε μέσα από τους αμμόλοφους στις «Πόρτες της κολάσεως». Αυτόν το μυθικό τόπο, έναν κρατήρα στο μέγεθος γηπέδου μπάσκετ με μια φωτιά που δεν σβήνει ποτέ!

Οι φήμες λένε ότι οι Σοβιετικοί άνοιξαν την τρύπα ψάχνοντας για πετρέλαιο, δεν θεώρησαν όμως τα κοιτάσματα επαρκή για εκμετάλλευση και εγκατέλειψαν το μέρος βάζοντάς του φωτιά. Η φωτιά καίει έκτοτε, για τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Βρήκαμε τους άλλους, μοιραστήκαμε τις ιστορίες μας, στήσαμε τις σκηνές και ανεβήκαμε πάνω στο λόφο για τις απαραίτητες φωτογραφίες.

Καθώς ο ήλιος έπεφτε, ο κρατήρας συνέχιζε να φωτίζει την έρημο, με τις ομάδες να περιφέρονται γύρω, παίζοντας μουσική και κάνοντας αστεία. Ένα φεστιβαλικό κλίμα που συνεχίστηκε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Μαζί μας διασκέδαζαν και μια στρατιά από οι τεράστιες αράχνες και σκορπιούς, χωρίς τελικά  απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Στις εφτά το πρωί αναχωρήσαμε και πάλι, σταματώντας στο διπλανό χωριό, όπου και μας προσέφεραν στιφάδο για... πρωινό.

Οι δρόμοι από εκεί και πέρα αποδείχτηκαν τραγικοί -οι χειρότεροι του μέχρι τώρα το ταξιδιού- με τεράστιες λακκούβες που απειλούν να καταπιούν το Micra μας. Κι εμάς να προσπαθούμε να οδηγούμε όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά, εξαιτίας της πρόχειρα επισκευασμένης και τοποθετημένης σχάρας μας.

Ο Γιώργος, στο κάθισμα του συνοδηγού του, κάποια στιγμή αποκοιμιέται από εξάντληση. Στον ύπνο του, τον ακούμε να μουρμουρίζει: «ευθεία... στρίψτε αριστερά... ευθεία»!

Μια κουραστική μέρα σε όλη τη διαδρομή προς τα βόρεια σύνορα, με μια πίστα off-road που θεωρείται η εθνική οδός που συνδέει δύο χώρες.

Στα σύνορα βρήκαμε τις άλλες ομάδες και πάλι, και, με τόσους βάρβαρους μαζί, η διέλευση στα σύνορα αποδείχτηκε ξεκαρδιστική.

Ουζμπεκιστάν σου ερχόμαστε...