To ταπεινό Herald δυσκολευόταν να περάσει τη Μάγχη, αποστολή που εξετέλεσε με μεγαλύτερη επιτυχία το πιο όμορφο και φθηνότερο κονβέρτιμπλ.

Όπως η πλειονότητα των Βρετανών κατασκευαστών, η Triumph πέρασε αναίμακτα από την λαίλαπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εξαγορασμένη από το γκρουπ Standard, η διάσωσή της οφειλόταν αποκλειστικά και μόνο στα λανσάρισμα των ρόουντστερ TR2 και στη συνέχεια TR3, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Βέβαια, αυτή η περιθωριακή επιτυχία δεν μπορούσε να αναπληρώσει την απουσία ενός δημοφιλούς μοντέλου, ήγουν ενός αυτοκινήτου για μαζικές πωλήσεις. Χώρια που η Standart έψαχνε για ένα αυτοκίνητο που θα αντικαθιστούσε το ανεπαρκές 8/10.

Από το 1956 κιόλας, η φίρμα είχε βαλθεί να αντιδράσει με το πρότζεκτ «Zobo». Η απουσία όμως ικανών κεφαλαίων που θα δημιουργούσε μια αυτοφερόμενη βάση, οδήγησε το γραφείο μελετών του Coventry να χρησιμοποιήσει ένα κλασικό, ξεχωριστό σασί, φτιαγμένο από μεγάλους σωλήνες. Μια λύση που ακόμη κι εκείνη την εποχή ακουγόταν αρκετά οπισθοδρομική. Τελικά, σε πείσμα της εξελισσόμενης τεχνολογίας, η επιλογή αυτή θα αποδεικνυόταν και το κορυφαίο ατού του αυτοκινήτου: Απλοποιημένη συναρμολόγηση και μεγάλη ποικιλία σε καροσερί –μπερλίνα, κουπέ, κονβέρτιμπλ και στέισον.

Ο ιταλικός δάκτυλος
Εκείνο που απέμενε ύστερα από τις τεχνικές επιλογές ήταν να σχεδιάσουν και το αυτοκίνητο. Αλλά τα σχέδια που υποβάλλονταν στην Triumph ήταν τόσο συναρπαστικά «όσο και μια μπανιέρα με ρόδες», σύμφωνα με τα λόγια του Harry Webster, τεχνικού διευθυντή της βρετανικής φίρμας. Ο τελευταίος, σε απόγνωση πια, κάλεσε να λύσει το πρόβλημα ο Giovanni Michelotti, που μόλις είχε ανοίξει το δικό του ατελιέ. Ελάχιστα εμπνευσμένος από τα αρχικά δεδομένα, ο Τορινέζος σχεδιαστής αποφάσισε να ξεκινήσει από μια λευκή κόλλα χαρτί. Και του πήρε μονάχα λίγα λεπτά για να τραβήξει τις γραμμές του μελλοντικού Herald.

Τέλεια διαπνεόμενο από τον αέρα της μόδας, η σιλουέτα του αυτοκινήτου αποκάλυπτε ένα περίεργο κοκτέιλ, αναμιγνύοντας την καινούργια ιταλική σχολή με το παραδοσιακό βρετανικό στιλ, το μάλλον υπερβολικό. Έτσι, η σύνθεση περιέλαβε, πίσω φτερά που μορφοποιήθηκαν σαν πτερύγια καρχαρία, κάθετη μάσκα, επίπεδες πλευρές… Στη σιλουέτα με τις τραβηγμένες αδρές και με έντονες γωνίες γραμμές, προστέθηκαν νικελένιοι προφυλακτήρες με «πούλιες» για τον εμπρός, ένα περίεργο κουβούκλιο για τους επιβάτες και φανάρια με βιζιέρα.

Κάτω από τα ρούχα, εκτός από το ξεχωριστό σασί, το Herald ήταν επίσης συμβατικό: 4κύλινδρο μοτέρ των Standard Pennant 948 cc με επικεφαλής βαλβίδες, 4άρι χειροκίνητο σασμάν (1η ασυγχρόνιστη) και ταμπούρα για φρένα γύρω γύρω. Αλλά από την άλλη είχε ανεξάρτητη ανάρτηση εμπρός πίσω, κρεμαγέρα, καπό ενιαίο μαζί με τα φτερά που άνοιγε προς τα εμπρός και που έκανε την πρόσβαση στον κινητήρα εξαιρετικά εύκολη και σφιχτό κύκλο στροφής 7,6 m, όση και ενός λονδρέζικου ταξί.

Τα πρώτα Herald απέδιδαν 35 άλογα, αλλά με set-up με διπλό καρμπιρατέρ, η ισχύς ανέβαινε στα 45.

To κονβέρτιμπλ τα σπάει
Το λανσάρισμα ξεκίνησε με μια δίπορτη μπερλίνα κι ένα κουπέ την άνοιξη του 1959 και η γκάμα ολοκληρώθηκε την επόμενη χρονιά με την προσθήκη του στέισον κι ενός κονβέρτιμπλ με τέσσερις θέσεις. Αυτά τα τελευταία, λανσαρίστηκαν με 4κύλινδρο 1.200άρη κινητήρα (1.147 cc) που αντικατέστησε το αρχικό αναιμικό μοτέρ των 948 cc των Herald. Με 51 άλογα, το Herald μπορούσε να ανέβει πλέον μέχρι τα 130 km/h, ενώ από το 1962 έπαιρνε και δισκόφρενα εμπρός –έξτρα. Δύο χρόνια αργότερα, στο 12/50 του 1963, καλοριφέρ και δισκόφρενα εμπρός έγινα στάνταρ.

Διαγράφοντας τις στιλιστικές υπερβολές του κουπέ, το κονβέρτιμπλ το υποσκέλισε στους καταλόγους της Triumph, καθώς είχε γίνει πιο ελκυστικό μέσα κι έξω από τη Βρετανία. Για το λόγο αυτό, η Triumph αφαίρεσε το κουπέ από τους καταλόγους το 1964.

Το κονβέρτιμπλ θα συνέχιζε μέχρι το 1971, ενώ από το 1967 θα γινόταν 13/60 (1.296 cc) με 61 άλογα και τελική 145 km/h. Αυτό το τελευταίο θα είχε παρόμοια κεκλιμένο καπό με του 6κύλινδρου Vitesse, αλλά με διπλά φανάρια. Αναβαθμισμένο θα ήταν και το ταμπλό με ανασχεδιασμένους διακόπτες.

Το Herald Convertible θα παρέμενε για λίγα χρόνια το αυτοκίνητο της «μόδας» -απόλυτα λογικό όμως στο μπάτζετ- στις καλές ευρωπαϊκές συνοικίες και στα θέρετρα της ιταλικής και της γαλλικής Ριβιέρας.

Το Triumph Herald και οι εκδοχές τους θα αποδεικνύονταν τελικά εξαιρετικά δημοφιλείς στη δεκαετία του ’60, με 317.821 μπερλίνες, 64.329 κονβέρτιμπλ, 53.267 στέισον και 20.472 κουπέ μέχρι το 1967. Το 13/60 αντικατέστησε το Herald εκείνη τη χρονιά της «εθνοσωτηρίου επαναστάσεως» -μέρα που ’ναι-, με το αυτοκίνητο να γράφει 82.650 κομμάτια πριν τερματίσει την παραγωγή του το 1971.

Σήμερα στην αγορά του κλασικού αυτοκινήτου, η τιμή ενός Herald 1200 Convertible του 1961 έχει περίπου 15.000 σε κατάσταση «Concours» και δέκα χιλιάρικα σε εξαιρετική κατάσταση, έτοιμο για εθνικά καλλιστεία. Ένα αυτοκίνητο σε κατάσταση καλή μπορεί να βρεθεί κάτι πάνω από έξι χιλιάδες, ενώ ένα «Fair» στις τέσσερις.

Το Herald 1200 με μια ματιά
Κινητήρας 4κύλινδρος σε σειρά
Χωρητικότητα 1.147 cc 
Ισχύς Από 45 έως 51 PS 
Τελική ταχύτητα 130 km/h 
Παραγωγή 64.329 (1960-1967)
Τιμή σήμερα €15.200 (Concours)