Η κατηγορία Formula Saloon έχει δώσει την ευκαιρία στους κατόχους αρκετών ιδιαίτερων αυτοκινήτων να δοκιμάσουν την τύχη τους σε Αναβάσεις και αγώνες Ταχύτητας, χωρίς να δεσμεύονται από τους περιορισμούς των ομάδων Ν, Α ή Ε.

Από φέτος στην ίδια κατηγορία επιτρέπονται και τα roadster. Και ο Μάνος Καμπάς δεν είναι μόνο κάποιος που εκμεταλλεύτηκε πρώτος τον νέο κανονισμό, αλλά εκείνος που πίεσε τους ανθρώπους της ΟΜΑΕ προς αυτή την κατεύθυνση ώστε να καταφέρει να κάνει το Toyota MR2 του πραγματικό αγωνιστικό. Και όπως φάνηκε από την επίδοσή του την περασμένη Κυριακή στην Ανάβαση Ριτσώνας, άξιζε και με το παραπάνω. Καταλληλότερος για να παρουσιάσει την πορεία της μετάβασης από τα trackdays στις Αναβάσεις, είναι φυσικά ο ίδιος. Μικρόφωνο στον Μάνο:

Η καθημερινότητα κυλούσε ομαλά, σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι, ίσως κάποιο trackday το ΣΚ και πάλι απ’ την αρχή. Το MR2 περίμενε υπομονετικά στο γκαράζ και αν περίσσευαν μερικά ευρώ στο τέλος του μήνα, έκανε την καθιερωμένη βόλτα του στην πίστα των Μεγάρων. Τα πήγαινε καλά, πολύ καλά. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι απαραίτητες βελτιώσεις -πάντα με κριτήριο το χαμηλό κόστος- αλλά και αρκετοί συμβιβασμοί σε θέματα άνεσης ώστε το MR2 να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του τόσο εντός όσο και εκτός πίστας.

Κάπου στις αρχές του 2014 αυτοκίνητο και οδηγός είναι ανανεωμένοι. Το μεν πρώτο με νέο κινητήρα. Ο δε δεύτερος με διάθεση για πιο πολλά αγωνιστικά χιλιόμετρα. Ήταν σαφές ότι ένα trackday car θα πρέπει να έχει την ανάλογη εικόνα. Μαζεύτηκε λοιπόν η παρέα στο γκαράζ, πιάσαμε τα κλειδιά και ξεκίνησε το ξήλωμα. Πολλές ώρες προσωπικής εργασίας και σε ένα μήνα όλα ήταν έτοιμα. Επόμενο βήμα η αξιολόγηση του αποτελέσματος. Προλαβαίναμε το επόμενο trackday στις Σέρρες, οπότε ανηφορήσαμε για να δούμε τι κάναμε. Τι είδαμε; Το κεντρομήχανο στις Σέρρες ήταν σαν να ανακάλυψε την χαμένη του πατρίδα, όλα του φαίνονταν τόσο οικεία, τόσο εύκολα, τόσο απλά…

Όμως το ακόρεστο διαβολάκι πάνω από τον αριστερό μου ώμο είχε αρχίσει να γίνεται πολύ πιεστικό «Ήρθε η ώρα να δοκιμάσεις την τύχη σου στους αγώνες». Του απάντησα ότι τα roadster δεν επιτρέπονται πουθενά. «Και γιατί να μην επιτραπούν;» αποφάνθηκε το διαβολάκι. Δεν καθυστέρησα ιδιαίτερα, μήπως είχα και τίποτα να χάσω; Μετά από αρκετές συζητήσεις με την Επιτροπή Αναβάσεων και Ταχύτητας, με ανθρώπους έξυπνους και ανοιχτόμυαλους, τα roadster μπορούσαν πλέον να συμμετέχουν στους ελληνικούς αγώνες. Φυσικά προηγήθηκαν οι απαραίτητες τροποποιήσεις στο αυτοκίνητο ώστε να γίνει πραγματικό αγωνιστικό (roll cage, γενικός διακόπτης ρεύματος, κάθισμα και ζώνες με homologation κ.α.) και φυσικά η αγορά του εξοπλισμού ασφαλείας του οδηγού. Όλα τα παραπάνω κοστίζουν, είχαμε Σεπτέμβρη και οι πρώτοι αγώνες ήταν την ερχόμενη άνοιξη. Πώς θα προλάβαινα;

Όταν ένα όνειρο ζωής είναι τόσο κοντά στο να πραγματοποιηθεί, ο άνθρωπος βρίσκει τρόπο για να πετύχει τα ακατόρθωτα. Ξεκίνησε λοιπόν περίοδος λιτότητας και συγκεκριμένο πρόγραμμα εξόδων: τον ένα μήνα το κλουβί, τον άλλο μήνα το HANS, τον τρίτο μήνα το δώρο των Χριστουγέννων έγινε πυρίμαχα εσώρουχα και παπούτσια, μετά πήρα και την αγωνιστική λισάνς. Τελικά τα κατάφερα χωρίς να πεινάσω. Εντάξει, ίσως να γουργούριζε λιγάκι το στομάχι κάποια βράδια, αλλά και αυτό σε καλό μου βγήκε, καθώς χάθηκαν τα παραπανίσια κιλά των διακοπών. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Αν κάποιος θέλει να το κάνει μπορεί, ακόμα και με τριψήφιο μισθό.

Οι πρώτες μέρες του Μαρτίου περνούσαν αργά, δεν άντεχα την αναμονή, ανακάλυψα ελεύθερα λεπτά μέσα στην ημέρα, των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα πλήρως μέχρι τότε. Με τα πολλά η Παρασκευή πριν τη Ριτσώνα έφτασε. Ένας καλός άνθρωπος από την Lukoil πρόσφερε μια τέντα για να μην μας κάψει ο ήλιος και οι άνθρωποι από το εμπορικό τμήμα της Carglass μας στήριξαν γενναιόδωρα, καθώς δεν είχαν μείνει πλέον χρήματα ούτε για βενζίνη. Δεν αστειεύομαι: το τριήμερο του αγώνα η διατροφή μου εμπεριείχε αποκλειστικά τα τοστάκια που είχε φτιάξει η μαμά...

Το πρωί του Σαββάτου στις 5:20 είχα ξυπνήσει χωρίς ξυπνητήρι. Βάζω την οδοντόβουρτσα στην ήδη έτοιμη βαλίτσα και κατεβαίνω στο γκαράζ, όπου με περίμενε το αυτοκίνητο υποστήριξης και μετακινήσεων. Ξυπνήσαμε τη γειτονιά βάζοντας μπροστά το «αγωνιστικό» και ξεκινήσαμε οδικώς για Χαλκίδα. Τρέιλερ είπατε; Δεν χρειάζεται. Τα βρόχινα λάστιχα που προμηθευτήκαμε από την PB Motorsport δεν χαμπαριάζουν από ταξίδια. Γιατί βρόχινα; Ε, αυτά είχαν μείνει, τι να κάνουμε τώρα; Θα περάσω εν τάχει την σουρεάλ διαδικασία κατά την οποία πληρώνεις διόδια δεμένος στο πάτωμα με ζώνες τεσσάρων σημείων και υπερεκτείνοντας το χέρι σου έξω απ’ το παραλληλόγραμμο ανοιγματάκι του παραθύρου. Θα προσπεράσω επίσης τα δοκιμαστικά του Σαββάτου, καθώς με ένα ουσιαστικά εργοστασιακό αυτοκίνητο, μόνο μείωση της πίεσης στα λάστιχα χρειάστηκε όλη την ημέρα, αφού την είχαμε αυξήσει για να μην καίει στο ταξίδι...

Κυριακή, ημέρα αγώνα, ώρα 6:25 και το μάτι γαρίδα! Άγχος; Ποιο άγχος; Τουαλέτα ήθελα να πάω… Φτάνουμε στα pits και να γίνεται πανικός, κομπρεσέρ, κουβέρτες, τρίποδα, και εμείς αραχτοί στις καρέκλες να κοιτάμε εντυπωσιασμένοι. Ζήτησα απ’ τον φίλο-μηχανικό Γιάννη να ξανασφίξει τα μπουλόνια, για να φανεί ότι κάνουμε κι εμείς κάτι. Μονωτικές ταινίες είχαν μπει σε καπό και πορτ-μπαγκάζ για περαιτέρω ασφάλεια και όλοι βαριόντουσαν να τις βγάλουν για να ρυθμίσουμε τις αναρτήσεις, οπότε τις αφήσαμε στο μαλακό, όπως ήταν απ’ το ταξίδι. Από τις 8:30 μέχρι τη 13:00 περίπου που βάλαμε μπροστά το αυτοκίνητο, είχα πάρει αγκαλιά το laptop και άκουγα μουσική, δεν γινόταν αλλιώς.

Φωνάζουν την κατηγορία μου στα μεγάφωνα και ξεκινάω δειλά-δειλά προς την εκκίνηση. Πλέον, με την απουσία της μουσικής από τα αυτιά μου, τα πράγματα είχαν αρχίσει να ζορίζουν λιγάκι. Ομολογώ μάλιστα πως για ένα δέκατο του δευτερολέπτου είχα τις αμφιβολίες μου, αλλά πήγαν περίπατο μόλις ξεκίνησα να παίζω λιγάκι Metallica μέσα στο κεφάλι μου. Χρειάστηκαν αρκετές βαθιές ανάσες για να πέσουν οι παλμοί στα επιθυμητά επίπεδα. Αφού πήραν εκκίνηση τα αυτοκίνητα που είχα μπροστά μου, μου έκαναν νόημα για να πάω να στηθώ. Πήγα αργά, εκνευριστικά αργά, βλέπετε τα ανθρώπινα άκρα την ώρα λίγο πριν τον αγώνα, με κάποιον μαγικό τρόπο μάλλον χάνουν την επικοινωνία με τον εγκέφαλο και δεν εκτελούν πιστά τις εντολές του. Η τελευταία κουβέντα που είπα στον εαυτό μου ήταν «Κοίτα να περάσεις καλά, να το χαρείς».

Ο κ. Αντώνης στη γραμμή εκκίνησης σήκωσε την σημαία απ’ το αυτοκίνητο και μου χτύπησε δυο φορές το καπό, σαν φίλος που σε χτυπάει στην πλάτη δίνοντάς σου κουράγιο. Πήρα μια τελευταία βαθιά ανάσα και κούμπωσα την 1η. Άφησα να περάσουν 2-3’’, που μου φάνηκαν πολύ περισσότερα, ανέβασα στροφές και άφησα τον συμπλέκτη. Αυτό ήταν! Όλα σταμάτησαν, όλα ξαφνικά ήταν σε αργή κίνηση, οικεία, απλά, σαν τότε στις Σέρρες. Δεν θυμάμαι πολλά, όλα όσα ακολούθησαν είναι λίγο θολά, μου φάνηκαν σαν μια στιγμή και μια αιωνιότητα ταυτόχρονα.

Γι’ αυτά τα δευτερόλεπτα σε όλο το σύμπαν ήμουν μόνο εγώ, ένα τιμόνι, ένας λεβιές και τρία πεντάλ. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα… Μετά την βαθιά ανάσα πριν την εκκίνηση, πρέπει να πήρα και μια δεύτερη κάπου εκεί πριν την Κ6. Και λίγο μετά, τερματισμός. Ίσως να μου είπα ένα «μπράβο» μέσα απ’ το κράνος, μπορεί και όχι, δεν θυμάμαι. Η κατάβαση ήταν πιο απολαυστική απ’ την ανάβαση. Τότε συνειδητοποίησα πόσο πολύ κόσμο είχε το βουνό, δεν τους παρατήρησα ποτέ ανεβαίνοντας. Το χειροκρότημα των θεατών στον δρόμο της επιστροφής προς τα pits σου δίνει πολλή δύναμη. Σίγουρα θα το θυμάμαι αυτό την επόμενη φορά που θα βρεθώ σαν θεατής πίσω απ’ τις μπαριέρες.

Κλείνοντας θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια μου έλεγαν πως μπορώ ή πως δεν μπορώ να το πετύχω αυτό. Τα λέμε στον επόμενο!


Αυτοκίνητο: Toyota MR2
Μηχανικά: Κινητήρας και κιβώτιο από Toyota Celica T Sport, επεμβάσεις σε ECU, εισαγωγή και εξάτμιση, ρυθμιζόμενη ανάρτηση BC Racing
Τροχοί: Ζάντες 9x17’’ με Yokohama Advan A006 240/610/17
Ισχύς: 205 PS
Βάρος: 945 kg
Προετοιμασία / Τεχνική υποστήριξη: Garage Team - Γ. Κελεπούρης, Π. Σπέγγας
Προγραμματισμός: AutoVeltiosis
Χορηγοί: Carglass, Lukoil