O Dixon, της ομάδας Ganassi, ήταν μόλις 3ος στη βαθμολογία πριν τον αγώνα και έπρεπε οπωσδήποτε να νικήσει και να ελπίζει ότι κάτι θα τύχαινε στον επικεφαλής του πρωταθλήματος, Montoya.

Πράγματι εκπλήρωσε το πρώτο προαπαιτούμενο παίρνοντας τη νίκη, αφού έκανε έναν τέλειο αγώνα σε μια μέρα όπου η κατανάλωση καυσίμου και η γρήγορη φθορά των ελαστικών δυσκόλεψαν τις στρατηγικές των ομάδων.

Παράλληλα, η ομάδα Penske ανέλαβε να εκπληρώσει το δεύτερο προαπαιτούμενο. Ο Will Power είχε τον έλεγχο στο πρώτο μέρος του αγώνα, με τον Montoya κάπου στη μέση της πρώτης δεκάδας, σε θέση που του ήταν αρκετή για να διατηρήσει το βαθμολογικό του πλεονέκτημα.

Η τύχη όμως του Κολομβιανού γύρισε μετά την επανεκκίνηση του αγώνα, όταν ο Power, που ήταν μόλις μπροστά του, έδειξε να του αφήνει χώρο να περάσει στην κορυφή της ανηφόρας. Ο Montoya χώθηκε, αλλά ο Αυστραλός ξαναπήρε τη γραμμή του, μην αφήνοντας περιθώριο στον team-mate του, που τον χτύπησε από πίσω.

Και τα δύο μονοθέσια της Penske γύρισαν στα pits για επισκευές, με τον Montoya να συνεχίζει στις τελευταίες θέσεις αλλά ξέροντας ότι του αρκούσε μια 5η θέση για να περισώσει τον τίτλο.

Τα pit-stops αγωνιζομένων που ακολουθούσαν εναλλακτικές στρατηγικές βοήθησαν τον Κολομβιανό να ανέβει στην κατάταξη, αλλά η μεγάλη ευκαιρία του δόθηκε από τον μέχρι τότε κύριο ανταγωνιστή του στο πρωτάθλημα, τον Graham Rahal.

O Rahal έδινε μάχη με τον Sebastien Bourdais όταν ο Γάλλος έχασε εντελώς τα φρένα στη φουρκέτα και χτύπησε από πίσω τον Αμερικανό, «γυρίζοντάς» τον και στέλνοντάς τον στην τελευταία θέση.

Η ατυχία του Rahal και η ποινή διέλευσης από τα pits που επιβλήθηκε στον Bourdais ανέβασαν τον Montoya στην 6η θέση, που τον έκανε ισόβαθμο με τον Dixon αλλά έχανε τον πρωτάθλημα στον υπολογισμό των 2ων, 3ων κλπ. θέσεων που είχαν πετύχει μέσα στη χρονιά. 

Για να πάρει την 5η θέση και τον τίτλο, ο Montoya έπρεπε να περάσει τον Ryan Briscoe που ήταν 3” μπροστά του. Με μόνο 12 γύρους να απομένουν, αυτό ήταν πολύ δύσκολο για τον Κολομβιανό που δυσκολευόταν με τα «κόκκινα» (μαλακής γόμας) λάστιχα.

Ο Montoya κατάφερε να μειώσει τη διαφορά στα 1,1”, αλλά δεν πλησίασε περισσότερο. Αφού ήταν μπροστά στη βαθμολογία όλη τη χρονιά, έχασε τελικά τον τίτλο για μία μόνο θέση – κι αυτός πήγε στον Dixon για τέταρτη φορά.

«Ξέραμε πριν τον αγώνα ότι είχαμε ακόμα κάποια πιθανότητα για τον τίτλο και σ’ αυτό ελπίζαμε», δήλωσε περιχαρής ο Dixon. «Είναι φανταστικό, δεν ξέρω τι να πω. Οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι για την οικογένεια του Justin Wilson. Ήταν τόσο απίθανο να πάρουμε τον τίτλο και τον κερδίσαμε στο tie-break. Δεν το πιστεύω!»

Ο Motoya (φωτ. επάνω) απέφυγε να κατηγορήσει τον team-mate του μετά τον αγώνα, αλλά εξέφρασε την απογοήτευσή του για τη διπλή βαθμολόγηση του φινάλε. «Δεν έχει σημασία τι συνέβη», είπε. «Απλά είναι κρίμα. Πετάξαμε το πρωτάθλημα από το παράθυρο. Είχαμε ανταγωνιστικό μονοθέσιο για να κάνουμε αυτό που χρειαζόταν, και δεν το κάναμε. Όταν έχεις έναν αγώνα με διπλούς βαθμούς στο τέλος, δεν έχει σημασία τι κάνεις όλη τη χρονιά. Είχαμε ένα κακό σαββατοκύριακο και χάσαμε το πρωτάθλημα».

Ο Ryan Hunter-Reay ήταν μέσα στους πρώτους σε όλο τον αγώνα και τερμάτισε 2ος, ενώ αντίστοιχα καλή επίδοση είχε και ο Charlie Kimball που ανταμείφθηκε με την 3η θέση του βάθρου.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 85 ΓΥΡΟΥΣ:

Η ΤΕΛΙΚΗ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: